Tog dana, 11. novembra 1918. proglašeno je primirje i prestanak svih ratnih djelovanja i neprijateljstava u Prvom svjetskom ratu između sila Antante (Francuske, Engleske, Italije i Amerike) i Centralnih sila (Njemačke i Austro-Ugarske). Da li je to bilo baš primirje ili stvarna kapitulacija Centralnih sila, pitanje je o kome se raspravlja sve do danas. Njemački militaristički krugovi smatrali su tada da ih je izdala vlastita vlada pristavši na primirje, a predstavnici Antante bili su uvjereni da je primirje, potpisano tog 11. novembra u 11 sati u već čuvenom vagonu kraj Pariza, prvi korak prema kapitulaciji protivnika. Doduše, u tom trenutku ni Njemačka ni Austro-Ugarska nisu bile poražene niti okupirane od strane vojske sila Antante, ali da li se na svim frontovima moglo govoriti o primirju?
„Istočni front je ugašen posle Oktobarske revolucije 1917. godine, a na Zapadnom frontu krajem 1918. godine nijedan engleski, francuski ili američki vojnik nije ušao u Nemačku i Austriju i zato to i jeste Dan primirja. Sa druge strane, Solunski front je probijen i Austrougarska, Nemačka i Bugarska su tamo poražene“, kaže historičar Dobrica Jovičić. Poslije kapitulacije Bugarske 29. septembra 1918. godine, postojala je pisana naredba vojvode Stepe Stepanovića koja je glasila: „Vrhovna komanda saopštava da je Bugarska ratifikovala konvenciju o prestanku neprijateljstva, po kojoj priznaje da je razbijena i razoružana, bačena je na zemlju.“ Za Srbiju, učesnicu u ratu na strani Antante, 11. novembar je bio dan pobjede, ali je interesantno da je srpska vojska ratovala i nakon potpisivanja primirja na Zapadnom frontu.
Neprijateljstva između Kraljevine Srbije i Mađarske, koja se odcijepila od Austrije, trajala su još dva dana. Naime, prva srpska armija vojvode Petra Bojovića, poslije oslobođenja Niša, Smedereva, Beograda i Novog Sada, krenula je prema Subotici i Segedinu. Pokazalo se da je mađarska vojska bila nemoćna pred ovim pritiskom te je 13. novembra poslala izaslanike u Beograd, koji su pred načelnikom Vrhovne komande, vojvodom Živojinom Mišićem, potpisali kapitulaciju mađarske vojske.
Primirje u Prvom svjetskom ratu, potpisano 11. novembra 1918. bilo je na snazi sve do zaključivanja konačnog mirovnog sporazuma u Versaju 28. juna 1919. godine, prema kojem je Njemačka bila tretirana kao poražena zemlja, s ultimativnom obavezom da plaća vrlo visoku ratnu odštetu. Pobjedu u Velikom ratu Srbija je skupo platila. Prema podacima Konferencije mira u Parizu 1919. Srbija je izgubila 1.247.435 ljudi, odnosno 28 posto cjelokupnog stanovništva ili 60 posto muške populacije. Dan primirja u Srbiji državni je praznik, a svečano i na najvišem nivou obilježava se i u zemljama pobjednicama, poput Velike Britanije, Francuske, Italije, Rusije, SAD, Novog Zelanda i Belgije. U Beogradu se Dan primirja obilježava polaganjem vijenaca na Spomen-kosturnicu branilaca Beograda u Prvom svjetskom ratu na Novom groblju, kao i na Francuskom vojnom groblju, kod Spomen-kosturnice ruskih vojnika stradalih u Prvom svjetskom ratu i na groblju Komonvelta. Kao glavni motiv za amblem praznika koristi se cvijet Natalijina ramonda, ugrožena vrsta koja raste na istoku Srbije i na planini Nidže na najvišem vrhu Kajmakčalana, na kojoj je srpska vojska pod komandom vojvode Živojina Mišića vodila žestoke borbe protiv bugarske vojske kako bi stvorila uvjete za proboj Solunskog fronta. Simbolika cvijeta je višestruka, i zbog staništa, i zbog imena. Cvijet je nazvan po kraljici Nataliji Obrenović, a poznat je i kao cvijet feniks, jer čak i ako se potpuno osuši, kad se zalije može da oživi, što simbolički ukazuje na uskrsnuće srpske države iz pepela posle Prvog svjetskog rata.
