Tema o smrtima i umiranjima pisaca literarno je zanimljiva. Mirko Kovač je u jednom intervjuu najavljivao da bi želio da napiše tematsku zbirku priča o umiranju pisaca, a Džojs Kerol Outs je 2008. objavila knjigu priča „Divlje noći!“ o smrtima E. A. Poa, Marka Tvena, Emili Dikinson, Henrija Džejmsa i Ernsta Hemingveja.
O smrtima naših pisaca uglavnom se pripovijeda po tračevima i kuloarima, a jedna od tih usmenih legendi navodi da je Meša Selimović umro gledajući finalnu utakmicu Svjetskog fudbalskog prvenstva u Španiji 1982. Činjenica jeste da je Selimović umro u danu tog finala, kad je u jednoj sporoj i isprva dosadnoj utakmici Italija pobijedila SR Njemačku sa 3:1. U jedva dvadesetak minuta drugog poluvremena, Italija je zabila tri pogotka, a onda je sedam-osam minuta prije kraja Njemačka dala počasni gol.
Za razliku od mnogih pisaca koje za fudbal veže samo televizijski ekran, Selimović je igrao lijevu polutku za tuzlansku Slobodu dok je još bio gimnazijalac, da bi kao student nastupao za BUSK (Beogradski univerzitetski sportski klub). U eseju o Milanu Bogdanoviću rekao je da je ovaj uvijek igrao svoju igru. To bi se isto moglo reći i za njega samog.
Meša Selimović (1910 – 1982) iz rata je izišao sa dojmljivom partizanskom biografijom. Ipak, nakon što je ostavio prvu ženu s kojom je u tom trenutku imao malo dijete, a zbog Darkoslave Božić, iz „sumnjive“ porodice oficira kraljevske vojske, po kazni biva premješten u Sarajevo. Tamo je isprva zapaženiji kao kulturnjački funkcioner, nego kao stvaralac. Ipak, s kratkim romanom „Magla i mjesečina“ objavljenim početkom 1960-ih, privlači pažnju kritike, mada je široj publici i dalje nepoznat. Sve se to preko noći mijenja objavljivanjem romana „Derviš i smrt“ (1966). Vjerovatno tokom cijelog postojanja Jugoslavije, nije objavljen roman koji je imao toliko blistavu recepciju, koji je čašćen s toliko nagrada, koji je s toliko intenzivnim konsenzusom instantno proglašen remek-djelom.
Snažnu ličnu traumu iz NOB-a, kad mu je rođeni brat na prijekom sudu osuđen na smrt zbog potpuno trivijalnog čina, a kao rezultat politikantskih unutrašnjih sukoba i netrpeljivosti, Selimović je transponovao u prošlost, u svijet otomanske Bosne. Time je pobjegao od „ezopovskog“ jezika i sugestivno se usidrio u već odomaćen andrićevski literarni krajolik. Nikad prije Selimovića, islamski kontekst nije u jugoslovenskim književnostima igrao važniju ulogu. Riječima Muharema Pervića, islam je za Selimovića ono što je judaizam za Kafku.
Četiri godine kasnije, Selimović objavljuje „Tvrđavu“, po mnogo čemu „pandan“ (izraz samog Selimovića) romanu „Derviš i smrt“. Istorijski i kulturološki kontekst jako su bliski, s tim što je u formalnoj strukturi „Tvrđava“ možda čak i malo modernija. Na idejnom nivou, „Tvrđava“ je roman koji nudi nadu, za razliku od prethodnog romana koji završava idejom da su život i smrt jednak „besmisao“.
Dvije-tri godina nakon što je objavio „Tvrđavu“, Selimović se preselio (ili vratio?) u Beograd. Život tamo mu je prijao. Imao je osjećaj da se njegova umjetnost tamo poštuje i više i iskrenije nego u Sarajevu. Takođe, Selimović se nešto ranije, kad je u SFRJ formalno priznata muslimanska nacionalnost, sukobio sa pojedinim političarima jer se nije želio lično izjasniti kao Musliman, smatrajući se Srbinom, a svoja djela dijelom srpske književnosti. Nažalost, zdravlje mu je već bilo načeto, pa je poslije prvih nekoliko godina u Beogradu bolovanje već prevladavalo njegovim svakodnevnim životom. Nakon duže bolesti, kako se to kaže, umro je gledajući onu gore pominjanu utakmicu.
Ove godine, finale Svjetskog fudbalskog prvenstva u Kataru, odigraće se 18. decembra. To je, naravno, izuzetak. Finale se po pravilu igra u julu mjesecu. Tako je bilo i prije četiri decenije. Meša Selimović je, naime, umro 11. jula. Trinaest godina nakon njegove smrti, kad Vojska Republike Srpske zauzme istočnobosanski gradić Srebrenicu, taj će datum steći vrlo zloćudnu simboliku. Među Bošnjacima pogubljenim u idućih desetak dana, bilo je mnogo Selimovića. To što su bili prezimenjaci jednog od najvećih srpskih pisaca nije im bila nikakva olakšavajuća okolnost.
Meša Selimović to nije doživio. Znao je, međutim, dobro, još iz Drugog svjetskog rata, šta znači bratoubilački rat i da ko neće brata za brata, hoće tuđina za gospodara. Njemu gospodar nije trebao, on je igrao svoju igru, pod zastavom Slobode.
