Prije nepunih deset godina, o sedamdesetoj godišnjici oslobođenja Beograda, dotadašnja Zagrebačka ulica u Beogradu dobila je ime Koče Popovića. Bilo je neke ambivalencije u takvoj odluci. S jedne strane, Koča Popović je svakako zaslužio svoju ulicu u Beogradu. Takođe, ima nekog višeg smisla da mu se „daruje“ baš ta jer se u njoj rodio. S druge pak strane, njemu po svoj prilici ne bi bilo drago da njegov rodni grad ostane bez ulice koja se zove po gradu Zagrebu, koliko god da već dugo u Zagrebu nema ni ulice koja se zove po Beogradu, kao skoro niti jedne koja bi po bilo čemu „prizivala“ Beograd.
Koča Popović rodio se u Beogradu četrnaestog marta 1908. godine od oca Aleksandra i majke Ruže rođene Zdravković. Djetinjstvo je proveo u Švajcarskoj školujući se na francuskom jeziku u katoličkim samostanima u Ženevi i Lozani. U istom periodu, u istim krajevima, boravi devet godina stariji Horhe Luis Borhes. Da li je argentinski mladić možda u svojim šetnjama susreo dječaka Koču? 1921. godine, po povratku u Jugoslaviju Koča se upisao u beogradsku Treću mušku gimnaziju. Maturirao je 1927, a nakon mature odlazi na odsluženje vojnog roka u Sarajevo, u školu oficirskog kadra – artiljerijske jedinice. Godine 1928. odlazi u Pariz na studije pravnih nauka. Nakon završene prve godine, napušta pravo zarad filozofije. Tridesetak godina kasnije, u nekom novinskom razgovoru priznaće: „Počeo sam da studiram pravo i to više po želji svojih roditelja. Ali nije mi to ležalo. Položio sam prvu godinu i više nisam izdržao. Sećam se tog momenta još i danas: bio sam baš pred ispitima druge godine, kada sam konačno i potpuno shvatio da ne mogu više to da učim. Rešio sam da odmah prodam knjige – tako da i na taj način porušim sve mostove iza sebe – i da nastavim studije filozofije. To sam i učinio.“
Kao student otkriva psihoanalizu i počinje da piše filmsku kritiku. Piše i poeziju. Zajedno sa Aleksandrom Vučom, Oskarom Davičom, Dušanom Matićem, Milanom Dedincem, Markom Ristićem i drugima učestvuje u osnivanju čuvenog beogradskog nadrealističkog almanaha Nemoguće.
Nakon pariških studija filozofije odlazi u Frankfurt na šestomjesečni studijski boravak u već slavni Institut za socijalna istraživanja. Odmah po povratku u Beograd početkom 1933. godine biva uhapšen. Prilikom hapšenja policija mu oduzima pariške rukopise (studije o marksizmu i psihoanalizi) koji mu nikad nisu vraćeni niti su pronađeni. Uključuje se u KPJ nastavljajući uporedo književni i revolucionarni rad. U julu 1937. godine Koča Popović odlazi u Španiju i priključuje se internacionalnim brigadama. Prvo je bio običan borac, zatim artiljerijski instruktor, onda oficir u bateriji, te načelnik štaba artiljerijske divizije. Na kraju je postao komandant diviziona. Sjećao se kasnije kako se divizion sastojao od tri bataljona i da je u njemu bilo boraca pripadnika dvadesetak nacija. Bataljon „Libkneht“ sastojao se većinom od boraca iz slavenskih zemalja, „Telman“ su činili Nijemci, Austrijanci i Skandinavci, a „Gramši“ su uglavnom popunjavali Italijani i Španci. Govoreći o svom ratnom učinku na aragonskom frontu Koča je jednom rekao: „Postigao sam nekakve rezultate, ali nikad nisam imao sreću da u topove stavim granate koje bi bile sasvim istog kalibra.“ 1939. godine Koča se preko Francuske vraća u Jugoslaviju. Njegovo učešće u Drugom svjetskom ratu je legendarno. Prvo je bio komandant Posavskog odreda (imao je ratno ime Pera Posavski), 21. decembra 1941. u Rudom postavljen je za prvog komandanta Prve proleterske brigade, bio je član AVNOJ-a od prvog zasjedanja, član predsjedništva AVNOJ-a od drugog, a rat je završio kao komandant Druge armije. Od oslobođenja do 1953. bio je načelnik generalštaba JNA, a od 1953. do 1965. bio je savezni sekretar za inostrane poslove i šef jugoslovenske delegacije na zasjedanjima UN-a.
Politička karijera Koče Popovića tekla je još izvjesno vrijeme uzlaznom linijom. Bio je potpredsjednik Republike, član Predsjedništva CK SKJ te član predsjedništva SFRJ. No u novembru 1972. godine Koča Popović podnio je ostavku na sve funkcije. U isto vrijeme to su učinili i Marko Nikezić, te Latinka Perović. Iz politike Koča Popović se vraća svojoj drugoj vokaciji: umjetnosti. Pričao je tih godina kako uz čitanje veliko zadovoljstvo nalazi i u klasičnoj muzici, naročito u ranim italijanskim klasicima poput Vivaldija i Bokerinija. Magazin Intervju objavio je 1984. godine članak „Koča Popović, ćutljivi svjedok sukoba na književnoj ljevici“. Kočin odgovor zavređuje da bude citiran u cijelosti, njegova telegrafsko-lakonska forma jest bremenita značenjem. Reagovanje se sastojalo od tek jedne rečenice: „Kako to da autor nije uspeo da smisli ništa pametnije i aktuelnije kao objašnjenje jedne ćutljivosti?“ Ispod je stajalo „S poštovanjem, Koča Popović, Beograd“. Iste godine tridesetog jula u listu Književna reč objavljen je separat „Pesnički, filozofski i polemički tekstovi Koče Popovića“. Separat je pripremio Gojko Tešić. Bilo je to prvo cjelovitije predstavljanje umjetničkog stvaralaštva Koče Popovića nakon Drugog svjetskog rata. Breht je negdje zapisao kako mu se čini da bi bilo neumjesno ili nedostojno da je Konfučije napisao tragediju, a Lenjin roman. Čini se da je želio reći kako za političara književnost (odnosno umjetnost uopšte) nije nešto esencijalno. Čini se da je i Koča Popović morao izići iz politike da bi opet mogao biti shvaćen kao umjetnik. Pred kraj života je opet dočekao zla vremena. Umro je 1992. godine – 20. oktobra, na godišnjicu oslobođenja Beograda.
