U istoriji raznih naroda postoje datumi u kojima se desilo mnogo više važnih stvari, nego na „obične“ dane. Paradigmatski primjer takvog za Srbe je Vidovdan. Postoje, međutim, i datumi koji su u tom smislu manje razglašeni. Možete li, recimo, zamisliti da se u periodu od osamdeset godina na isti datum rode najveći pisac jednog naroda, te jedan od dva-tri najvažnija njegova naučnika, odnosno da bude ubijen jedan od dva-tri najvažnija vladara?
Sve se to zaista desilo Srbima od 1854. do 1934, i to 9. oktobra. Na isti datum u tri različite godine, rođeni su Mihajlo Pupin i Ivo Andrić, a ubijen je kralj Aleksandar Karađorđević. Zanimljive su i tri tačke u kojima su se dva rođenja i jedna smrt desili: Idvor kod Kovačice, Travnik, te naposljetku Marsej.
Pupin se rađa 1854. godine, na području tadašnje Austro-Ugarske. U vrijeme Pupinovog rođenja, Andrićev Travnik u kojem će se ovaj roditi tačno trideset osam godina kasnije, još je bio dio Osmanskog carstva. A budući kralj Aleksandar bio je praktično Andrićev vršnjak, rođen nepune četiri godine ranije.
Pupin se isprva školovao u zavičaju, da bi već kao srednjoškolac obrazovanje nastavio u Pragu. Kao dvadesetogodišnjak iznenada ostaje bez oca, pa pritisnut novonastalim novčanim teškoćama odlazi za Ameriku. Svojih prvih pet američkih godina, Putin je radio kao fizički radnik, pomalo štedio, usavršavao engleski jezik. Godine 1879. upisuje se na čuveni Univerzitet Kolumbija. Nakon što je tamo završio osnovne studije, obrazovanje nastavlja u Velikoj Britaniji i u Njemačkoj.
Nekoliko nedjelja nakon rođenja kralja Aleksandra (1888), Pupin počinje da radi kao profesor na Kolumbiji. A u godini Andrićevog rođenja počeo se interesovati za električnu rezonancu. Negdje od tog vremena kreće nezadrživ uspon Pupinove naučne i javne karijere čiji će jedan od vrhunaca biti Pulicerova nagrada za autobiografsku knjigu „Od pašnjaka do naučenjaka“.
Andrić se, kako je poznato, školuje u Višegradu, Sarajevu, Zagrebu i Beču. Njega je, eto, u vremenu obrazovanja zaobišao Prag, ali nekoliko mjeseci je studirao u Krakovu. Prve mjesece Prvog svjetskog rata provodi u zatočeništvu u Mariboru, a zatim u svojevrsnom kućnom pritvoru u Ovčarevu kraj rodnog Travnika, odnosno u Zenici.
Nakon rata prelazi u Beograd i tu se njegov život ukršta sa životom kralja Aleksandra. Naime, upravo on potpisuje ukaz kojim Andrić kao vicekonzul treće klase biva postavljen na poziciju u jugoslovensko diplomatsko predstavništvo u Njujorku. Pupin je u to vrijeme slavni profesor i naučnik u tom istom Njujorku. Zavodljivo je zamišljati alternativno istorijski prikaz susreta mladog Andrića i Pupina, Andrića koji u džepu ima ukaz s potpisom kralja Aleksandra. Ipak, na pragu svoje tridesete neće otići u Njujork, te će kao čovjek koji je obišao praktično čitav svijet ipak provesti život ne vidjevši Ameriku. Umjesto u Njujorku, Andrić je prvu diplomatsku službu imao u Vatikanu. Slijede Bukurešt, Trst i Grac. Tu mu prijeti gubitak službe jer nema fakultetsku diplomu, pa na brzu ruku piše doktorsku disertaciju. Nikad Andrić neće raditi kao univerzitetski profesor, što je bio glavni Pupinov posao, ali obojica su, eto, imali doktorate.
Poslije sticanja diplome, prvi Andrićev posao u inostranstvu je u Marseju, od svih mjesta. To je godina 1926. Onda slijede Madrid, Brisel i Ženeva. Poslije Ženeve, vraćaju ga u centralu Ministarstva u Beogradu. Andrić je u Beogradu u vrijeme kad kralj Aleksandar odlazi u službenu posjetu Francuskoj. Oktobar je mjesec 1934. I baš devetog oktobra, na Pupinov osamdeseti i Andrićev četrdeset drugi rođendan, kralj Aleksandar u Marseju biva ubijen.
Dan smrti kralja Aleksandra bio je i poslednji rođendan koji je Pupin dočekao živ. Umro je 12. marta 1935. Sudbina je čudnovato učinila da im se i datumi smrti praktično dodiruju. Ivo Andrić je, naime, umro tačno četrdeset godina i jedan dan kasnije: 13. marta 1975.
1961. godine, opet je bio oktobar, objavljena je informacija da je Nobelovu nagradu za književnost dobio Ivo Andrić. Mihajlo Pupin nikad nije dobio Nobelovu nagradu, ali pouzdano znamo da je vrlo ozbiljno razmatran kao kandidat iz oblasti fizike 1929. kad su Švedskoj kraljevskoj akademiji stigle čak dvije kandidature Pupinove: jedna koja potpisuje Henri Obzorn i druga s potpisom Džona Bejtsa Klarka. Nagradu je te godine ipak dobio Luj de Broj. Mada je pozamašan broj krunisanih glava bivao nominovan za Nobelovu nagradu za mir, kralj Aleksandar među njima nije.
