Kad bismo vjerovali jednom jedinom izvoru, ovih bismo dana slavili tačno dvije stotine godine rođenja Jakova Ignjatovića. Naime, na njegovom čuvenom portretu koji je naslikao Novak Radonić, kao godina književnikovog rođenja navodi se 1824. Brojni drugi izvori, međutim, pouzdano navode da je rođen dvije godine ranije: 1822. Datum je 8. decembar.
Mjesto rođenja je Sentandreja, grad dvadesetak kilometara sjeverno od Budimpešte, koji je u srpskoj istoriji, naročito u osamnaestom vijeku imao važnu ulogu. Prije tri stotine godine, Srba je u ovom gradu bilo skoro devedeset posto. Danas Srba tamo prakltično nema, ali ostali su brojni istorijski, kulturni i sakralni spomenici.
Jakov je ime dobio po ocu, koji ga je dobio pod stare dane. Jakov Ignjatović stariji umro je kad je njegovom sinu bilo samo šest godina. Majka dječakova, Kata, umrla je još pet godina ranije. Prije nego je pošao u školu, Jakov Ignjatović je ostao siroče.
Brigu za njega je preuzeo njegov ujak Đorđe Jakovljević. Osnovnu školu je završio u Sentandreji, a gimnaziju je maturirao u Pešti. Tamo je počeo da studira na pravnom fakultetu, ali je nakon nekog vremena odustao zbog čestih svađa sa profesorima. Završio je ipak prava u Kečkemetu i počeo raditi kao advokat u vrijeme kad započinje Mađarska revolucija (1848). Ignjatović se na mađarskoj strani bori protiv Austrijanaca, pa je nakon mađarskog poraza prisiljen da bježi. Izbor je – Beograd.
U Beograd stiže kao dvadesetšestogodišnjak i ostaje u Srbiji dvije godine. Odlazi zatim na jugoistok. Ne znamo detaljno sve njegove destinacije u idućih nekoliko godina. Po nekim izvorima, dosta vremena je proveo u Alžiru kao francuski legionar. Takođe, više puta je tokom prve polovine šeste decenije devetnaestog vijeka bivao viđan u Carigradu. Ipak, negdje od 1854. baza mu je u Vojvodini, tačnije u Novom Sadu. Tih svojih prvih novosadskih godina radi kao urednik u časopisu Letopis Matice Srpske. A kad 1861. Svetozar Miletić postane gradonačelnik Novog Sada, Ignjatović biva jedan od njegovih prvih saradnika.
Nekoliko godina kasnije prelazi u Dalj gdje će živjeti punih šesnaest godina. Radio je kao advokat, ali i kao službenik patrijaršijskog imanja Mitropolije karlovačke. Prije povratka u Novi Sad, nekoliko mjeseci živi u Temišvaru. Pred kraj njegovog života, njegovi politički saveznici udaljavaju se od Mađara, dok Ignjatović ostaje veliki pobornik srpsko-mađarske saradnje zbog čega su ga pojedinci pogrdno nazivali „mađaronom“. U januaru 1888. biran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije. Oko godinu i po dana kasnije, 5. jula 1889. umro je u Novom Sadu.
Ipak, Ignjatovića danas ne pamtimo toliko kao pravnika, političara i aktivistu, nego kao pisca. Još kao tinejdžera, Ignjatovića je književno očarao Sima Milutinović Sarajlija. Posvetio mu je jednu svoju pjesmu koju je napisao još kao šesnaestogodišnjak. Ipak, mada je mladićki poslovično pisao poeziju, Ignjatović je u istoriju književnosti ušao kao prozni pisac.
U nizu djela koje je napisao ističe se „Večiti mladoženja“ o kojem je uz jedno od novijih izdanja zabilježeno i ovo: „Propali ženidbeni pokušaji jednog malovaroškog ‘galantoma’ proširili su se u veliku i mračnu sliku socijalne vrste; i roman je postao slika jedne obolele sredine, socijalni dokument višeg reda i većeg zamašaja. Taj roman živo i živopisno opisuje propadanje građanskog staleža u Sent-Andreji, a može se reći i srpskog građanstva u Južnoj Ugarskoj, koje je nekad toliko značilo i koje je nacionalno i socijalno tako palo.“
Jakov Ignjatović nije se samo rodio u Sentandreji, nego ju je i duboko upisao u istoriju srpske književnosti. Na njegovom tragu o ovom gradu pisali su, između ostalih i Dejan Medaković, te Milorad Pavić. Možda su, međutim, najimpresivnije sljedeće rečenice Milana Kašanina: „Nema dva mesta koja su više slična nego Sentandreja i Hilandar, iako se čini da nisu ništa nalik. Nigde nije srpski barok, u svetlosti slobodnog života čist kao u Sentandreji, ni srpski srednji vek, kroz vizantijsku i mediteransku kulturu, živ kao u Hilandaru… Sentandreja na Dunavu usred Mađarske, i Hilandar na Jegejskom moru u Grčkoj, jedinstvena su dva primera grandioznih spomenika koje je jedan narod podigao u tuđoj zemlji, van svojih državnih granica.“
Naposljetku, riječima samog Ignjatovića, i kad u Sentandreji ne bude Srba, ostaće „spomenici njihovog duha i života“, a jedan od tih spomenika, makar i ne u smislu građevinskom, proza je Jakova Ignjatovića.
