Nedavnim skrnavljenjem pravoslavnih crkava na području Petrinje i ispisivanjem ustaških simbola nastavljen je kontinuitet sličnih incidenata koji polako kao da postaju neopažena, usvojena navika, toliko uobičajena i poznata da je teško i osvestiti kao incident koji zahteva pažnju i reakciju. U noći između 10. i 11. septembra, hramovi Svetog Spiridona Čudotvorca u centru Petrinje i Svetog oca Nikolaja na pravoslavnom groblju u Petrinji, išarani su grafitima s porukama mržnje upućene Srbima. Samo nekoliko meseci pre toga oskrnavljen je Hram Svetog Georgija u Brđanima u opštini Sunja na Baniji. Pre toga ispisani su slični grafiti na tek obnovljenoj fasadi bjelovarske pravoslavne crkve. Pre toga su porušeni nadgrobni spomenici na pravoslavnom delu drenovačkog groblja na istoku Hrvatske, gde je oštećeno desetak spomenika na kojima su imena umrlih većinom ispisana na ćirilici. Pre toga grafiti sa ustaškom simbolikom ispisani su na ulazu u groblje u dalmatinskom selu Bribir i na crkvenoj ogradi u ravnokotarskoj parohiji… Možda redosled nije najprecizniji, ali je i niz nepotpun. A učestalost potrebe da se ovakve poruke upute i istaknu u javnom prostoru, i to ne bilo kom, vrlo je uravnotežena i postojana. Izrazi i poruke mržnje gotovo da su postali svakodnevnica koja se na sakralnim objektima može iščitati i koji se često ignorišu ili minimalizuju. U mnogim slučajevima, odgovorni za ovakva skrnavljenja ostaju neidentifikovani ili nekažnjeni. Što je svakako još jedna ružna poruka i simbol, koja nije ispisana sprejom za grafite, ali je mnogo jača i glasnija. Ali ta poruka nije podstrek za širenje mržnje, možda podstrek normalizaciji već postojeće mržnje, nikako uzrok ili motivator da se takva dela nastavljaju. Potreba da se ovakve poruke ispisuju javljaju se i u sredinama koje dobronamerni meštani u želji da saniraju štetu i umire medije često karakterišu kao „mesta gde su međunacionalni odnosi skladni“. Nema preciznog popisa ovakvih poruka i incidenata, ali motivacija za njih lebdi u vazduhu, neuhvatljiva je, teško je dokumentovati i smestiti u racionalne okvire, izlazi iz okvira zvanične statistike, ali je prisutna i osetna. I povremeno vidna na fasadama, zvonicima i drugim „zgodnim“ površinama.

Kad su iz Eparhije gornjokarlovačke izvestili o tome da je Hram Svetog Spiridona bio „na meti vandala“, podsetili su i da je ovo sedmi put da je taj hram meta skrnavljenja. Hram je izgrađen 1785. godine, a srušen 1941. po nalogu Ustaškog stana u Petrinji. Pedesetak metara dalje od prvobitnog hrama 1976. godine podignut je novi hram, koji je zatim srušen 1991. godine. Po treći put je započeta obnova 1994. godine, ali je 1995. bio ponovo na meti rušitelja. Obnova je započeta 2018. godine, a od tada do danas ovo nije prvi put da je bio ispisivan simbolima istih onih koji su ga sredinom prošlog veka rušili. I ovaj hram nije usamljen u stradalničkoj sudbini, i mnoge druge crkve, parohijski domovi i drugi objekti Srpske pravoslavne crkve rušeni su i uništavani u više navrata u prošlom veku. Potpunog i pouzdanog zvaničnog popisa o tome šta je sve stradalo nema. Međutim, ostalo je pamćenje upisano kod onih koji uporno grade i obnavljaju. Ostala je potreba da se bogomolje, kao mesta koja svedoče o duhovnom, kulturnom i stvaralačkom biću Srba na ovim prostorima, sačuvaju i produže. A tu potrebu i taj značaj koji u kolektivnom biću srpskog naroda (koliko god rasparčano i heterogeno bilo) i dalje postoji prepoznaju i oni koji baš tamo imaju potrebu da ostave svoju ružnu poruku. Zato baš tamo. Mnoge ulice i pročelja raznih objekata i zgrada često su „ukrašena“ mrziteljskim simbolima i porukama, ali na pravoslavnim crkvama, parohijskim domovima, na ulazima u pravoslavna groblja ove poruke imaju posebnu težinu. Jer ta mesta čuvaju duhovno nasleđe i kulturni identitet. Čak i kad baštinici ili naslednici tog identiteta zaborave da je tako ili pomisle da nije, tu su „vandali“ (kako ih eufemistički često nazivamo) da nas podsete.