Kada je sredinom jula 1875. godine u okolini Nevesinja izbio veliki narodni ustanak protiv turske vlasti poznat pod imenom „Nevesinjska puška“ ili „Hercegovački ustanak“, za samo nekoliko dana „zapalio“ je sve krajeve Hercegovine i dijelove Crne Gore. Obespravljeni narod više nije mogao da trpi turski zulum i pod vođstvom viđenijih Hercegovaca Jovana Gutića, Petra Radovića, Simuna Zečevića, Ilije Stevanovića i drugih digao se na oružje.

Hercegovački ustanici prije nego što je prva puška opalila održavali su vezu sa Crnogorcima, ali komunikacija sa junacima sličnog raspoloženja u Bosni bila je otežana, te stoga prva puška u tim dijelovima opali tek krajem avgusta, i to na širem području planina Prosara i Kozara. Za kratko vrijeme ustanici se organizovaše i u tom kraju sa Perom Babićem, Petrom Petrovićem Pecijom i Ostojom Kormanošem na čelu, ali „prava priča“ počinje kada se ustanak širi na prostor Krajine, gdje je komandu preuzeo dotada uveliko poznat i prekaljen junak i harambaša – Golub Babić.

U naredne tri godine trajanja ustanka, koji je službeno završen kongresom u Berlinu 1878. godine, Golub Babić se nametnuo kao jedan od njegovih najistaknutijih vođa.

Rođen je u selu Trubar kod Drvara početkom septembra 1824. godine i čim je stasao pridružio se hajdučkim četama u krajiškim krajevima sa kojima je povremeno napadao Turke. Tokom 1848. godine velikih revolucija u Evropi, borio se i u Vojvodini, nakon čega se vraća u rodni kraj, gdje sudjeluje u čuvenoj Doljanskoj buni koju je predvodio pomenuti Petar Petrović Pecija. Ta buna biva ugušena za samo šest mjeseci, a u borbama život gubi Babićev brat Božo.

U strahu od odmazde sklanja se u Slavoniju, naprije u Pakrac, a zatim u Đakovo gdje živi pod zaštitom biskupa Josipa Juraja Štrosmajera. Tokom boravka u tom gradu suočava se sa dvostrukim problemom. Prvi se ogledao u strahu da ga austrijske vlasti ne izruče Turcima, a drugi u biskupovim pokušajima da ga prevede na katoličanstvo. Iz tog perioda ostale su zapisane njegove riječi: „Mi smo, baš zbog vjere, ostavili i žene i dječicu, svoj zavičaj i ono malo sirotinje. A kad bi htjeli vjerom prevrnuti, prije bi se poturčili, pa bi u svojoj zemlji živjeli slobodno kao i begovi.”

Pritisak je ipak bio prevelik pa se 1865. godine sklanja u Srbiju, u okolinu Obrenovca, gdje narednih desetak godina živi sa porodicom. Početkom avgusta 1875. godine vraća se u Bosnu, u doba kada se okolo Nevesinja uveliko pucalo.

U mjestu Crni Potoci kod Drvara izabran je za vođu ustanka. Crni Potoci postaju najžešće uporište ustanika koje Turci nisu mogli da osvoje, a Golub Babić, prekaljen i iskusan u borbama i diplomatskim naporima iz prethodnih decenija, stvara svojevrsno političko i vojno krilo ustanka. Formira „glavno upraviteljstvo“ ustanka, a istovremeno jača disciplinu u vojnim redovima, što je podrazumijevalo i ozbiljnije kažnjavanje „slobodnih strijelaca“.

Tokom 1876. reda samo uspjehe na vojničkom polju. Oslobađa Drvar, širi ustanak sve do Petrovca i Ključa, a pokretu se stalno pridružuju novi ljudi za koje nije bilo dovoljno oružja. Oslobođena je teritorija od Drvara sve do Like, od Dinare do Livna i Glamoča. Međutim, uslijedila je velika turska kontraofanziva koja je tokom 1877. dovela i do sloma ustanka. Istovremeno sa vojničkim događale su se i političke kontroverze. Golub Babić i ostale četovođe su potpisale i proglas o ujedinjenju sa Srbijom koji nikada nije sproveden u djelo. Kada su Turci vratili vlast u zauzetim gradovima, pobjegao je na područje Like, odakle je sa drugim ustanicima često upadao na bosanska područja. U tom „egzilu“ formirali su i vladu u kojoj je bio jedan od ministara. Svе vrijeme su pokušavali da dobiju pomoć od Beograda, ali bez uspjeha. Tražili su pomoć i od Rusije za svoj lokalni rat, nemajući u vidu pripremu velikog preslagivanja na svjetskom nivou koje se dogodilo na Berlinskom kongresu. Iako je bio imenovan za delegata, nije otišao u Berlin, jer je tako odlučio Beograd.

Zahtjevi ustanika u Berlinu su ostali „ispod stola“. Odlučeno je da Bosna pripadne Austrougarskoj, što Babić, iako nerado, prihvata. Nova vlast mu čak daje i službu u Bihaću, što ubrzo napušta i seli se u Sarajevo, gdje je i preminuo. Sahrana je bila dostojanstvena, a danas nepoznati autor nekrologa napisao je: „Od rane mladosti borio se za svoju potištenu braću, nema pokreta u kojem nije sudjelovao.“ Savremenici su govorili da je posljednjih godina i sam bio skrhan i potišten jer njegova borba nije donijela slobodu, već samo promjenu tuđina na vlasti.

Konačno oslobođenje nije dočekao. Umro je u decembru 1910, u 87. godini.