Početkom decembra na uglu Ulice Milana Tepića i Vidovdanske, u strogom centru Banjaluke, uz zgradu Pošte, u dvorište jedne napuštene, ne i neugledne, kuće ušao je bager. Odmah za njim i drugi. Za kratko vrijeme uz zvukove motora počeli su da se miješaju potmuli udarci u zidove. Nije mnogo prošlo, a „kuća Bukinca“ pretvorena je u gomilu šuta. Jedan od simbola nekadašnje gospodske Banjaluke sravnjen je sa zemljom pod naletom urbane modernizacije. Ubrzo su portali objavili vijest tražeći objašnjenje od nadležnih. „Kuća nije proglašena kulturnim dobrom u skladu sa odredbama Zakona o kulturnim dobrima, a nije ni proglašena zaštićenom od strane neke druge nadležne institucije“, rečeno je iz Gradske uprave Banjaluka i potvrđeno da će na mjestu kuće biti izgrađen neboder od 15 spratova.

Nezaštićen i zaboravljen, još jedan simbol grada na Vrbasu otišao je u istoriju. A tamo je već odavno vlasnik te kuće, Đorđe Bukinac, vojnik, intelektualac, boem i, prije svega, ljekar i humanista. Rođen je u oktobru 1880. godine u mjestu Stari Futog, u Vojvodini. Nakon osnovne škole, gimnaziju završava u Novom Sadu, a studije medicine prvo upisuje u Berlinu, da bi naposljetku prešao u Beč. Zvanje doktora medicine stiče 1906. godine. Od mladih dana pokazuje sklonost ka boemštini, kafanskom životu, druženju sa uglednim zvanicama, ali na opšte iznenađenje, veoma brzo nakon sticanja doktorskog zvanja ženi Elzu Fišer, Njemicu, koja je dok nije upoznala Đorđa, živjela u Pragu. Ubrzo dobijaju i kćerke Olgu i Dragu. Do 1912. godine žive u Beču, a zatim porodica Bukinac prelazi u Banjaluku, gdje Đorđe stupa u ljekarsku službu. U tom gradu zatiče ga i početak Velikog rata, u kojem učestvuje na strani – Austrougarske, kao vojni ljekar. Rat završava u činu kapetana prve klase. Iako nije bio na pravoj strani istorije, nakon završetka rata oprošten mu je angažman u austrogarskoj vojsci. U novoj državi počinje i novi život, a u Banjaluci otvara privatnu ljekarsku ambulantu u novosagrađenoj kući u nekadašnjoj Pašićevoj ulici na broju 1. Kuća je sagrađena po crtežima uglednog lokalnog arhitekte Stojana Borovnice. Ordinacija je bila smještena u prizemlju, a na spratu je živjela porodica Bukinac. Đorđe je posjedovao i prvi rendgen aparat na području Banjaluke i Krajine, što je njegovu ordinaciju činilo posebno atraktivnom.

Osnivanjem Vrbaske banovine i dolaskom u Banjaluku bana Svetislava Tise Milosavljevića, Đorđe Bukinac postaje još više prepoznatljiva ličnost u društveno-političkim krugovima. Sa nekoliko kolega osniva ljekarsku komoru banovine koju će voditi četiri godine, učestvuje u izgradnji kulturnog i političkog života grada, osniva Rotari klub (i danas djeluje), ali i koristi sve blagodeti tek uspostavljenog, vrlo živog, noćnog života Banjaluke.

Iako je bio oženjen, za njegovu ljubav sa Marinom Popović, kćerkom vladike banjalučkog Vasilija Popovića, znalo je „pola grada“. Interesantno je da prilično konzervativna čaršija nije zamjerala doktoru te izlete. Zvanično, supruga Elza nije znala za „vannastavne“ aktivnosti vlastitog muža, ali pojedini hroničari još davno su zapisali da je u tako maloj sredini praktično bilo nemoguće sačuvati se od bilo kakve afere.

Dvostruki ljubavni i dinamičan profesionalni život Đorđe Bukinac vodio je sve do izbijanja Drugog svjetskog rata. Dolazak ustaške vlasti značio je kraj života na koji je navikao. Oduzimaju mu dozvolu za rad, a ubrzo zatim ga hapse i šalju u Jasenovac. Tada na scenu stupa Elza, koja koristi svoje porijeklo da ga izbavi iz tog zloglasnog logora, i uspijeva u tome. Odlaze u Beograd, gdje u okupiranom gradu dočekuju i kraj rata. Zatim se vraća u Banjaluku i nastavlja sa medicinskim radom, provodeći povremeno vrijeme sa Marinom, jedinom pravom ljubavi. U njenom društvu najbolje se osjećao. Preminuo je sredinom 1953. Sahranjen je u porodičnoj grobnici na banjalučkom groblju Sveti Pantelija.

„Bukinčeva kuća je simbol jednog vremena, ona je načinjena u doba Kraljevine Jugoslavije i svakako simbolizuje građansku Banjaluku. Sam doktor Bukinac je bio jedan od najviđenijih ljudi u toj građanskoj Banjaluci, ne samo kao ljekar, već kao i javni radnik“, riječi su istoričara Zorana Pejašinovića.

Jedna ulica u Banjaluci danas nosi njegovo ime.