U srpskoj povjesnici jedan od značajnijih događaja jest pokretanje prvih srpskih novina. Da su Srbi bili u koraku s vremenom govore štamparije koje su nikle na Obodu (1493.), potom u manastiru Rujnu, Gračanici, Mileševi, Skadru, Beogradu… Ne treba zaboraviti slavnog srpskog štampara Božidara Vukovića koji je 1519. godine pokrenuo štampariju u Veneciji.
Zbog teških istorijskih prilika taj put je često nasilno prekidan, pa se srpski narod dovijao na različite načine. Štampale su se knjige u Veneciji, Trstu, Rusiji, a i prepisivačka djelatnost nije izumirala. Spomenimo i sjajni biser srpske predanjske usmene poezije s kojom su se oduševljavali u svim evropskim zemljama, a za koju je Nikola Tomazeo kazao: „Od poezije u kojoj nema ništa suvišnog, i u kojoj svaka riječ teži ka cilju, ja poznajem svega dva modela: Dantea i srpsku narodnu poeziju.“
U borbi za ostvarivanje elementarnih prava na svoj jezik, vjeru i kulturu Srbi su, poslije Temišvarskog sabora (1790.), konačno ostvarili i pravo da mogu štampati svoje novine. Austrijski car Leopold II potpisao je dekret o izdavanju srpskih novina decembra 1790. Tako su se pored novina na mađarskom, latinskom, francuskom i njemačkom, 14. marta 1791, u Austriji pojavile novine i na srpskom jeziku Serbskija posvednevnija novini (kasniji naziv Serbskija novini).
Mladi srpski književnik i naučnik Emanuel Janković zatražio je dozvolu za izdavanje srpskih novina. U Lajpcigu je kupio štampariju s namjerom da pečata srpske novine i knjige u Novom Sadu. Vlast je bila protiv toga da se ćirilične knjige i novine izdaju van Beča, daleko od cenzure, smatrajući da Novi Sad može postati kulturno i nacionalno središte Srba u monarhiji. Dvorski ratni savjet, a potom i Ilirska dvorska kancelarija, uporno nisu dozvoljavali da se štamparija nađe u srpskom okruženju. S tim je bila saglasna Ugarska dvorska kancelarija. Jankoviću se tada suprotstavio i Jozef Кurcbek, bečki štampar, koji je imao privilegiju da štampa srpske knjige. Iako su prepreke između Кurcbeka i Srba ponekad bile nepremostive, njegova štamparija je učinila znatan napredak za razvoj srpskog štamparstva.
Vlast se opredijelila za braću Puljo, Publija i Georgija, koji su postali prvi izdavači srpskih novina u Beču. Publije i Georgije Markides Puljo su bili štampari, poslovni ljudi, sposobni, povezani sa pjesnikom Rigom od Fere i grčkim nacionalnim pokretom. Oni su samo dva i po mjeseca prije srpskih počeli izdavati novine na grčkom jeziku.
Serbskija posvednevnija novini su izlazile dva puta nedjeljno, utorkom i petkom, a od petnaestog broja izlaze pod nazivom Serbskija novini. U prvoj godini objavljena su 84 broja, a u drugoj 105 brojeva. U zaglavlju je bila slika viteza sa šljemom i perjanicom, koji u desnoj ruci drži mač, a u lijevoj štit, na kojem je srpski krst sa četiri ocila. Zatim, tu su bile i zastave, topovi, doboši, tako da je slika prikazivala Srbe kao hrabar i ratnički narod s nacionalnom sviješću.
Serbskija novini prestaju sa izlaženjem 1792. godine, a njihov nastavljač bivaju Slavenoserbskija vjedomosti koje izdaje Stefan Novaković. One su izlazile do 1794. godine. Novaković prodaje prava na izdavanje i štampariju, pa se ona seli u Budim 1796. godine. Cenzura je često bila nepremostiva prepreka, pa su kazne i zabrane uništavale srpsko izdavaštvo.
Dimitrije Davidović i Dimitrije Frušić 26. aprila 1813. godine dobijaju rješenje kojim se dozvoljava da štampaju časopis na srpskom jeziku. Novine serbske iz carstvujušćega grada Vijene ugledale su svjetlost dana 1. avgusta 1813. godine i izlazile su svakodnevno. Od godine 1816. izlaze pod nazivom Novine Serbske. Davidović potom pokreće i književni list u vidu almanaha kojem je dao ime Zabavnik.
