Dobitnik Nobelove nagrade za književnost, uspješni diplomata bivše Jugoslavije, velikan evropske književnosti i intelektualac Ivo Andrić, rođen je na današnji dan, 9. oktobra 1892. u mjestu Dolac kraj Travnika.
U Višegradu je proveo djetinjstvo, gdje je završio osnovnu školu. Sarajevsku Veliku gimnaziju upisao je 1903, a studij slavenske književnosti i historije pohađa na filozofskim fakultetima u Zagrebu, Beču, Krakovu te Gracu.
Andrić je kao gimnazijalac bio pripadnik pokreta „Mlada Bosna“ i borac za oslobođenje južnoslavenskih naroda od Austrougarske monarhije.
Zatečen Prvim svjetskim ratom, ubrzo napušta studije, vrativši se u Split, gdje ga policija hapsi i odvodi u tamnicu, i to prvo u Šibenik, a zatim u Maribor, nakon čega mu je određen kućni pritvor u Ovčarevu, odakle prelazi u Zenicu.
Pisac je studije završio u Gracu. U junu 1924. godine odbranio je doktorsku tezu „O razvoju duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine“, a dvije godine kasnije postao je vanredni član Srpske kraljevske akademije u Beogradu. Njen redovni član bio je do 1939. godine.
Andrić je iza sebe ostavio bogat književni opus. Svoju književnu karijeru započeo je kao pjesnik objavivši prvi književni rad, pjesmu „U sumrak“, 1911. godine u „Bosanskoj vili“. Tokom boravka u mariborskoj tamnici intenzivno piše prozu, a 1918. godine slijedi djelo „Eks Ponto“.
Poslije Prvog svjetskog rata, Andrić se zaposlio u Ministarstvu spoljnih poslova u Beogradu. Služba ga je u ranoj fazi odvela u diplomatiju u Vatikan, Trst, Bukurešt i Grac. Radio je u diplomatskoj službi Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, zatim Kraljevine Jugoslavije te u Rimu, Marselju, Parizu, Briselu, Ženevi, Madridu i Berlinu. Tada objavljuje i zbirku pjesama u prozi „Nemiri“ i pripovijetke „Ćorkan i Švabica“, „Mustafa Madžar“, „Ljubav u kasabi“, „Most na Žepi“, te „Jelena, žena koje nema“.
Uoči Drugog svjetskog rata, 1939. godine, zbog neslaganja s politikom vlasti u Beogradu, Andrić napušta ambasadorsko mjesto u Berlinu, vraća se u Beograd i posvećuje pisanju.
Književnu veličinu i priznatost u svijetu Andriću je donio prozni opus – romani „Travnička hronika“, „Na Drini ćuprija“ i „Gospođica“, nastali 1945. godine, kao i „Prokleta avlija“ iz 1954. godine.
Za roman „Na Drini ćuprija“ krajem 1961. godine dobio je Nobelovu nagradu za književnost. Ivo Andrić je prvi i do sada jedini pisac s ovih prostora koji je odlikovan ovim najvišim književnim priznanjem.
Cjelokupan iznos od Nobelove nagrade donirao je za izgradnju BiH biblioteka i kupovinu knjiga. I novčani iznos nagrade AVNOJ-a iz 1967. godine i Dvadesetsedmojulsku nagradu iz 1970. godine također je donirao za razvoj bibliotekarstva.
Ivo Andrić umro je na Vojnomedicinskoj akademiji u Beogradu 13. marta 1975, u 82. godini. Sahranjen je u Aleji velikana na beogradskom Novom groblju.
