Jedan od najistaknutijih srpskih i jugoslavenskih slikara 20. stoljeća poživio je svega 46 godina, stvarao samo 25, a njegovu zaostavštinu čini oko 800 slika, od kojih mnoge predstavljaju najviše domete ovdašnje likovne umjetnosti. Sava Šumanović rođen je 22. januara 1896. godine u Vinkovcima, gdje se njegov otac, kao šumarski inženjer, tada poslom nalazio. Roditelji Savini, međutim, bili su izdanci uglednih šidskih građanskih kuća.
Gimnaziju je završio u Zemunu, da bi potom školovanje nastavio u Zagrebu u Školi za umjetnost i obrt. Po okončanju te škole, godine 1918. u Ulrihovom salonu, u Zagrebu, biće priređena njegova prva samostalna izložba.
Ubrzo potom zaputio se u Pariz, podrškom porodice. Tokom boravka u „gradu svjetlosti“ pohađa kurs Andrea Lota, što većina poznavatelja Šumanovićevog djela smatra presudnim periodom njegovog formiranja.
Negdje tokom ljeta 1921. godine Šumanović se vraća u Zagreb, gdje nanovo priređuje izložbu, sada u Umjetničkom paviljonu. U tom gradu boravio je tokom naredne četiri godine.
Jedna velika uspješna prodaja slika, advokatu Doriću, 1925. godine, omogućit će mu ponovni odlazak u Pariz. I tamo, i pored početnih mučnih okolnosti, dio likovnih kritičara ga konačno prihvata blagonaklono. Izlaže, godine 1926. na Jesenjem salonu u tom gradu. U tom periodu u Parizu nastaje njegovo znamenito delo „Doručak na travi“ kao i, po mnogima, najznačajniji njegov rad „Pijani brod“.
Pritisak opštih okolnosti, zamor, razočarenja, iscrpljujući rad, dovode ga do odluke da se zaputi u zavičaj, u Šid, na odmor i oporavak. U tom periodu, počev od 1928. nastaju postupno njegovi radovi s motivima rodnog Srema, odnosno Šida i okoline, karakterističnog blagog, svijetlog, tonaliteta.
Nakon uspješne izložbe u Beogradu, septembra 1928. god. kada je rasprodao znatan dio djela nastalih u Parizu, ponovo se će se zaputiti u „grad svjetlosti“.
Bio je to njegov posljednji boravak, od nepunih godinu dana, u gradu koji ga je znatnom dijelom oblikovao. Tada nastaju: „Crveni ćilim“, „Luksemburški park u Parizu“, „Ležeći ženski akt“.
U Šid se vraća konačno 1930. godine, vidno slomljen. Uslijedio je oporavak, manje ili više uspješan, na beogradskoj klinici Dr Stankovića. Od tada, sve vrijeme provodi u Šidu, posvećen slikanju. I trajno, osim aktova, njegovi su motivi Šid i Srem.
Veliku izložbu imat će u Beogradu i 1939. godine, kada je bilo izloženo više od 400 njegovih radova.
Veliki slikar, tragično je stradao u pozno ljeto 1942. Dolaskom ustaške vlasti biva zajedno sa još 150 svojih sugrađana uhapšen i odveden u Sremsku Mitrovicu, gdje je streljan i pokopan u zajedničkoj grobnici 28. augusta 1942. godine. Tako je na tragičan način, dijeleći sudbinu svojih sunarodnjaka, skončao jedan od najveći srpskih slikara svih vremena.
Danas, najveći deo njegovih dela, oko 400, čuva se u Galeriji “Sava Šumanović” u Šidu, a značajnim radovima mogu se pohvaliti i beogradski Narodni muzej, kao i Zbirka Pavla Beljanskog u Novom Sadu.
