„Život dajem, ali narod svoj ne napuštam”, bile su riječi vladike gornjokarlovačkog Save kada su mu početkom Drugog svjetskog rata ponudili da napusti Nezavisnu Državu Hrvatsku i skloni se u Beograd.

Vladika Sava Gornjokarlovački jedan je od onih sveštenih otaca koji je i u dobru i u zlu, u miru i u ratu, bio uz svoj narod. Rođen je 6. jula 1884. godine u Molu kao Svetozar Trlajić. Pored gimnazije i bogoslovije u Sremskim Karlovcima, završio je i Pravni fakultet u Beogradu, a pravosudni ispit je položio na zagrebačkom Pravnom fakultetu. Prvi svjetski rat proveo je na frontu kao vojni sveštenik. Zabilježeno je da je za vrijeme boravka u Bašaidu školovao sirotinjsku djecu o svom trošku i pomagao ih na razne načine.

Dvije godine je bio službenik Svetog arhijerejskog sinoda u Beogradu, a 1929. zamonašen je u manastiru Krušedol i tom prilikom dobio je ime Sava. Kasnije je izabran za vikarnog episkopa sremskog. Obavljao je niz visokih dužnosti u Srpskoj pravoslavnoj crkvi.

Kad je stupio na tron gornjokarlovačke eparhije, uslijedile su teške godine obilježene stradanjem nedužnih, u kojima nije bila pošteđena ni Srpska pravoslavna crkva. U ratnim, ali i poratnim godinama, porušene su brojne crkve, manastiri i uništene arhive i parohijski domovi. Sveštenstvo Srpske pravoslavne crkve dijelilo je i sudbinu naroda. Iako su mnogi sveštenici bili posvećeni napretku svojih zajednica, podizali škole, stipendirali đake, baš kao i vladika Sava, među prvima su stradali od ustaškog režima.

Episkop gornjokarlovački Sava za episkopa gornjokarlovačkog izabran je 1938. godine. Vladiku su već 1941. godine u novoosnovanoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj uhapsile ustaše. Uhapšen je s više viđenijih građana Plaškog i sveštenika. Nakon mučenja, odveden je u Gospić, a zatim je sa brojnim drugim sunarodnicima odveden prema Jadovnom. U jamama kamenitog Jadovna na Velebitu doživio je sudbinu više od 150 pravoslavnih sveštenika – sveštenomučenika u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.

Prota Jovan Silaški u knjizi „Vladika Sava i njegovi savremenici” navodi da je nadbiskup Alojzije Stepinac upozorio vladiku gornjokarlovačkog da napusti NDH, inače će biti likvidiran. Na to mu je vladika odgovorio „Život dajem, ali narod svoj ne napuštam”.

Episkop zahumsko-hercegovački i primorski Atanasije Jevtić u knjizi „Srpska crkva u Drugom svetskom ratu“ bilježi da je u eparhiji gornjokarlovačkoj prije rata bilo 220 crkava i kapela. Od toga je srušeno i popaljeno od ustaša, kaznenih ekspedicija i uslijed ratnih operacija njih 188. Ostalo je u cijeloj eparhiji samo 23 crkve i 9 kapela, ali i one su bile oštećene. Još je zabilježio da je prije rata bilo u eparhiji gornjokarlovačkoj 157 sveštenika. Od njih je ubijeno 70 sveštenika, dok ih je 86 ostalo u životu. Od tih 86 do kraja 1945. godine vratilo ce u eparhiju samo 17 sveštenika.

Vladika Sava je zbog svog držanja i stradanja, na redovnom zasjedanju Svetog arhijerejskog Sabora 1998. godine, proglašen za svetog i sveštenomučenika. Srpska pravoslavna crkva liturgijski ga spominje 17. jula.

Od 2008. godine u Busijama, najvećem izbjegličkom naselju u Srbiji kod Beograda, jedna ulica nosi ime vladike Save Trlajića.