I Vračarić i Ilinčić bili su državni jugoslovenski reprezentativci, a obojica su tokom svojih bogatih sportskih karijera branili boje beogradske Crvene zvezde. Malo je sportista sa šireg područja Vukovara koji se mogu pohvaliti da su branili boje Crvene zvezde. Ako govorimo isključivo o Crvenoj zvezdi, tu privilegiju pored pomenute dvojice imali su i fudbalski golman Ratomir Dujković, te svetski poznato fudbalsko ime Siniša Mihajlović.

Baš poput ove dvojice pomenutih i Sreto Ilinčić svoju sportsku karijeru započeo je igrajući fudbal za klub „Dalj“ iz istoimenog mesta u kojem je Ilinčić rođen 1950. godine. Кako sam kaže, igrajući fudbal pre svega se isticao brzinom i ta činjenica odvešće ga na školsko takmičenje u Osijek, a potom i na jedan miting u Borovo.

„U prvom razredu srednje škole bio sam pobednik trke na sto metara sa vremenom od 12,2 sekunde. Vrlo brzo pojavio sam se sasvim slučajno na jednom mitingu u Borovu i tada sam istrčao 12,0 sekundi na sto metara. Ove rezultate primetili su treneri koji su me pozvali da im se priključim i nakon jedne povrede i kraće pauze u jesen 1968. godine postao sam član atletskog kluba ‘Slavonija’ iz Osijeka“, ističe Ilinčić.

Trenirajući za „Slavoniju“ postiže dobre rezultate, a potom postaje i juniorski reprezentativac Jugoslavije. U Zagrebu 1969. godine Ilinčić postaje juniorski prvak Jugoslavije na 400 metara sa vremenom od 49,7 sekundi.

„Moj prvi reprezentativni nastup bio je u Zrenjaninu na tromeču Jugoslavija, Poljska i Italija, a prvi nastup u inostranstvu je sa jugoslovenskom štafetom u Vroclavu u Poljskoj“, kaže Ilinčić kojeg veoma brzo dobri rezultati izdvajaju među atletičarima, a samim tim dolaze i ponude koje ne mogu da se odbiju. Na taj način 1973. godine potpisuje za Crvenu zvezdu u kojoj će ostati dve godine.

Braneći boje beogradskog kluba vrlo brzo postaje prvak Jugoslavije u štafeti 1974. godine. Ovaj uspeh ponoviće i nešto kasnije kada se ponovo vraća u osječku „Slavoniju“ sa kojom tri puta postaje državni prvak u periodu od 1976. do 1978. godine.

Razume se, postiže dobre uspehe i na reprezentativnom nivou. Na šampionatu Balkana 1976. godine u Celju, u štafeti 4×400 metara osvaja zlatnu medalju u ekipi u kojoj su bili čuvena tadašnja atletska imena Savić, Alebić i Sušanj. Dobra forma i zavidni uspesi otvaraju mu vrata i Olimpijskih igara u Montrealu 1976. godine. Našao se na spisku atletičara koji putuju na igre, zadužio opremu, prošao pripreme u Švajcarskoj, ali na kraju ipak nije otišao na ovo prestižno takmičenje o kojem sanjaju sportisti.

„Bilo je to veliko razočarenje. Dobio sam telegram da ne putujem osam dana pre polaska u Montreal i skinut sam sa spiska putnika. Obrazloženje je bilo da na Olimpijadu ide samo 15 atletičara, a pored mene skinuta su još dvojica kolega. Žalio sam se, ali nije mi pomoglo, ostao sam kući iako i danas smatram da mi je bilo mesto tamo po rezultatima koje sam ostvario, pogotovo što sam kao pobednik Balkana bio gotovo siguran putnik. Ali, nije vredelo, da sam ostao u Zvezdi verujem da bih imao veće šanse da odem. Ovako ništa nije vredelo“, seća se Ilinčić.

Sa Crvenom zvezdom u dva navrta biće učesnik Кupa evropskih šampiona, najpre u Liježu, a potom i u Vulverhemptonu u Engleskoj. Godinu dana nakon povratka u „Slavoniju“ stigle su ga i povrede. Posle povrede prepone 1977. godine bila je neophodna operacija koju je izvršio čuveni Zvezdin lekar dr Branko Nešović. Iako je operacija urodila plodom, nije prošlo mnogo, Ilinčić je odustao od aktivnog treniranja, odnosno aktivnog bavljenja sportom.

Iako prestaje aktivno da trenira, i dalje ostaje veran kraljici sportova. Posvećuje se trenerskom poslu, a 1980. godine osniva Atletski klub „Vukovar 80“. Radeći sa mladim nadama ovoga grada za više od četiri decenije iznedriće nekoliko poznatih i priznatih imena u svetu atletike.

„Sa sestrama Šević, Gordanom i Snežanom, ostvario sam najbolje rezultate. Gordana je bila pionirski i juniorski prvak Jugoslavije na 600, odnosno 800 metara, učesnica evropskog juniorskog prvenstva, a proglašena je i za sportistu godine nekadašnje vukovarske opštine. Trenirao sam i Jovicu Živanovića koji je bio juniorski prvak Hrvatske na 400 metara sa preponama. U novije vreme izdvojio bih mladu Melani Bosić koja je juniorska reprezentativka Hrvatske, a danas trenutno treniram mladog i veoma perspektivnog Nikolu Busića pred kojim je, ukoliko se potrudi, dobra sportska perspektiva“, zaključuje Ilinčić.

Dobar deo života Ilinčić će posvetiti radu sa mladima, kako u atletici, tako i profesionalno, u školi, gde je radio kao nastavnik fizičke kulture. Nakon ratnih godina u Vukovaru zajedno sa kolegom Nikolom Petkovićem osniva Atletski klub „Maraton“ 2001. godine. Učestvuje na mnogobrojnim atletskim mitinzima, obilazi evropska i svetska prvenstva, organizuje trke, druguje sa poznatim imenima iz sveta atletike. Za više od pola veka bavljenja atletikom, Sreto Ilinčić osvojio je više od 200 medalja i dobio je na desetine priznanja.