Jedina kći od četvoro dece čuvenog pisca i lekara Laze Lazarevića i Poleksije Lazarević bila je Anđelija Lazarević (1885-1926), talentovana slikarka i književnica. Anđelija je u ranoj mladosti pohađala slikarsku školu Riste i Bete Vukanović, a akvarel je već od školskih dana bio njena omiljena slikarska tehnika. Zbog bolesti, Anđelija Lazarević  često je prekidala školovanje. Osnovnu školu je završila tako što je učila kod kuće, a ispite polagala u školi. Privatno je pohađala časove iz književnosti i jezika: znala je dobro francuski i nemački, a učila je još i engleski, italijanski i ruski jezik. Kao nastavnica crtanja počela je da radi u Prvoj ženskoj gimnaziji u Beogradu 1911. godine. Izlagala je na izložbama udruženja

Lada i Udruženja likovnih umetnika u Beogradu. Na predlog svojih profesora, a posebno Marka Murata, otputovala je u Minhen na slikarsko usavršavanje 1914, ali je prekinula boravak zbog slabog zdravlja i ratnih okolnosti. Prvu ratnu godinu provodi sa majkom u Prokuplju gde je radila kao bolničarka. Tamo dobija inspiraciju za prvi roman „Palanka u planini“. Po povratku u Beograd drži privatne kurseve slikanja. U kući Lazarevića, za vreme njihovog odsustva, boravio je izvesni austrijski oficir koji je, bežeći, odneo vredne francuske i nemačke knjige, a Anđelijine slike je isekao iz ramova.

Za vreme okupacije u Beogradu Anđelija Lazarević bavila se slikanjem vaza i ćupova. Zajedno sa slikarkom Natalijom Cvetković boji ćupove, „katranjače”, u srpske nacionalne boje. Ovaj gest mladih umetnica pohvalio je Miloš Crnjanski u tekstu „Jedna mala renesansa” objavljenom 1919. godine u Demokratiji: „… Anđelija Lazarević i Natalija Cvetković prenele su šare naših ćilimova na ćupe. Ideja treba da se čuje, treba da se vidi. Ona je sveža, intimna, ženska.”

Uroš Predić takođe je ohrabrivao mladu Anđeliju da nastavi da slika. Osnovne podatke o slikarstvu Anđelije Lazarević zabeležili su Veljko Petrović, Miodrag Kolarić i Vera Ristić, spisak izložbi i bibliografiju sastavio je Ljubomir Nikić. O ovoj umetnici  studiozno je pisala Zora Simić Milovanović, a najskorije Jovana Mitrović u časopisu Knjiženstvo (2018).

Naslikala je „Devojku u enterijeru“ i „Portret muškarca“ 1916. godine. Sa Natalijom Cvetković, 1918. naslikala je Anu Rakić, majku pesnika Milana Rakića. Njena najviše izlagana slika jeste „Enterijer“ iz 1919. godine. Na jesen 1920. godine ponovo je dobila odsustvo i otišla u Pariz na usavršavanje. Tamo je upisala Školu lepih umetnosti, ali bolest opet prekida njen boravak i vraća se u Beograd.

Omiljeni motiv Anđelije Lazarević bio je pejzaž i radila ga je na svim putovanjima. U pismima, čiji su fragmenti sačuvani iz perioda 1920-25, iz Pariza piše: „Jedva čekam da uradim koji pejzaž”. Sa Hvara beleži: „Motivi za rad na sve strane“[…] „U Metkoviću sam bila ujutru oko sedam, i prosto sam bila očarana bojama na Neretvi“. „Poljud sam već radila masnom bojom, a sada sam počela crkvicu Gospu od Špinuta“.

Svoje prvo ozbiljnije prozno delo „Lutanja” Anđelija Lazarević je napisala godinu dana pre izbijanja Prvog svetskog rata. Iako su „Lutanja” bila prihvaćena za štampu i dobila pohvale Jovana Skerlića, ovo delo se nije pojavilo u Srpskom književnom glasniku najverovatnije usled nagle smrti Jovana Skerlića i početka ratnog stanja.

Zorica Hadžić, profesorka srpske književnosti na Univerzitetu u Novom Sadu, priredila je spise ove književnice u delu „Govor stvari“ i proučavala njen život i prozno delo.

U „Lutanjima” je prikazan veseli život mladih beogradskih slikara. Međutim, fragment ove pripovetke najpre je objavljen 1920. godine u časopisu Misao, napisan je u prvom licu i u njemu je izostavljen glavni okvir priče tj. život beogradskih slikara. U središtu je autorkino lično „ja”. Međutim, u prerađenoj, integralnoj verziji objavljenoj četiri godine kasnije u istom časopisu, prvo lice je zamenjeno trećim, a glavna junakinja nosi ime Marija. Time je Anđelija Lazarević napravila otklon od svog autobiografskog „ja”.

„Proza Anđelije Lazarević nije govorila o sudbinama sučeljenim s turobnim istorijskim trenutkom već o sudbinama sputanim običnim životnim okolnostima[…].  Danas, njeni sabrani spisi svedoče o istinskoj maloj renesansi koju je, kako je 1919. godine zapisao Miloš Crnjanski, Anđelija L. Lazarević donela srpskoj književnosti“, piše  Zorica Hadžić.

Pesme Anđelije Lazarević („Melanholija”, „Bele zastave”, „U noć”, „Senka”, „Čovek s bremenom”, „Vrapci”) bliske su meditativnim zapisima Ive Andrića, Danice Marković i Desanke Maksimović.

Anđelija Lazarević umrla je u Beogradu u 41. godini života u sanatorijumu Vračar. Sahranjena je na Novom groblju u Beogradu, u porodičnoj grobnici, pored oca, 26. februara 1926. „Bog koji se brine o ticama nebeskim, hoće li ikad pomisliti na mene?“ Ove redove pesme u prozi pod nazivom „Vrapci“, napisala je kao slutnju kraja сsvoje umetničke karijere.

Ulice u Prokuplju i u Mačvanskom Pričinoviću kraj Šapca, rodnom gradu Laze Lazarevića, nose ime njegove kćerke – Anđelije Lazarević.