Ovih dana svedoci smo vrlo neuobičajene pojave koja je “preplavila” svet. Takozvanom ledenom izazovu pridružili su se brojni istaknuti pojedinci svetskog glasa.

Dok se jedan deo posmatrača zgraža nad besramnom samopromocijom javnih ličnosti koje se polivaju vodom, drugi podržavaju akciju, jer je neosporno poslužila svrsi – donacije rastu kako raste i broj “polivenih”. Ima istine u oba ova stava. Ali bez detaljne analize ovog fenomena, teško je ne zapitati se do koje mere nam je potrebno animiranje, zabavljanje, reklama…, da bismo se odlučili nekome pomoći.

Teško je i nepotrebno utvrđivati pobude iz kojih se neko odlučuje na dobročinstvo. Vremenom dela i rezultati najbolje posvedoče. I bez senzacije u medijima, spomen na nesebične i plemenite dobrotvore ostaje među zahvalnim poštovaocima.

Divljenja vredan bio je još jedan od istaknutih pojedinaca okupljenih oko Srpskog privrednog društva “Privrednik” – Đorđe Jagnić (Cage, Okučani, 1855 – Pakrac, 1931). Jagnić, sin graničarskog oficira, disciplinovanim i marljivim radom stekao je imetak i postao vrlo cenjen i imućan trgovac. Njegova delatnost usko je vezana za najznačajnije ondašnje srpske institucije u Austro-Ugarskoj. Bio je jedan od osnivača i članova uprave Srpske banke i Saveza srpskih zemljoradničkih zadruga u Zagrebu, kao i štedionice u Okučanima. Kao član uprave Srpske banke, takođe je bio i jedan od osnivača i dobrotvora Šegrtskog fonda “Dr Livije Radivojević”, čiji je cilj bio prikupljanje sredstava za unapređivanje srpskog pravoslavnog privrednog podmlatka svih privrednih struka. Ovom fondu svake godine slao je prilog od 50 kruna. U Pakracu je osnovao Prvu srpsku štedionicu. Kao predsednik Srpske kreditne zadruge u Pakracu i član Upravnog odbora Srpske zadruge za promicanje i štednju zalagao se za širenje srpskih zemljoradničkih zadruga u Austro-Ugarskoj. Bio je u najužem rukovodstvu Srpske samostalne stranke.

Đorđe Jagnić bio je među prvima koji su verovali u plemenite ideje Matijevićevog “Privrednika” i koji su svojim zalaganjima i nesebičnom pomoći njegov rad omogućili, a onda i nesebično i požrtvovano pomagali. Bio je u “Privrednikovom” Patronatu u vreme njegovog osnivanja. Zahvaljujući njegovom angažovanju i uz pomoć pakračkog episkopa Mirona Nikolića, samo iz pakračke eparhije “Privredniku” je poslato više od 2.000 siromašne dece na izučavanje zanata i trgovine.

Zbog svoje delatnosti Jagnić je bio i zatvaran. U antisrpskim demonstracijama, kada je rukovodstvo “Privrednika” bilo proganjano, uz brojne druge istaknute članove uprave i Đorđe Jagnić je bio uhapšen pod optužbom veleizdaje.

Zajedno sa suprugom Ankom Jagnić, rođ. Dragićević, poklonio je “Privredniku” svoju trgovačku kuću u Pakracu, želeći da i nakon smrti njegova imovina služi na korist budućim naraštajima. Kralj Aleksandar I odlikovao je Đorđa Jagnića kao rodoljuba i istaknutog nacionalnog radnika.

Istinski dobrotvor i zadužbinar čija bezuslovna solidarnost i nesebična dobročinstva mogu poslužiti kao primer i danas. Pogotovo danas.