Početkom oktobra navršile su se 233 godine od rođenja Simeona Sime Milutinovića Sarajlije (Sarajevo, 3. oktobar 1791 – Beograd, 30. decembar 1847), velikog srpskog pjesnika i učitelja koji je nadimak Sarajlija stekao rođenjem, iako je u tom gradu proveo samo prve dvije godine života. Njegov otac se u današnjem glavnom gradu Bosne i Hercegovine obreo slučajno, bježeći od kuge iz rodnog kraja u okolini Čajetine, a nedugo nakon rođenja malog Simeona, njegovi roditelji bili su prinuđeni (opet zbog epidemije kuge) da napuste i Sarajevo. Nakon nekoliko godina selidbi, skrasili su se u Zemunu, tada u Austrougarskoj, gdje krajem 18. vijeka praktično počinje velika Simina priča.

No, prije te priče valja navesti i poneki detalj o Siminoj majci. Anđelija Srdanović, rodom iz Glamoča, koju je Simin otac Milutin pukom srećom upoznao u Sarajevu, bila je nadaleko poznata ljepotica koja je za života postala tema brojnih narodnih pjesama. Krajem 19. vijeka u jednom beogradskom časopisu zapisano je da su o Anđeliji, čuvenoj sarajevskoj ljepotici, narodni pjevači „sačuvali spomen za punu stotinu godina“. Ipak, potrajalo je i mnogo duže. Dvije najpoznatije pjesme posvećene majci Sime Milutinovića Sarajlija su „Tekla reka Tekelija“ i „Anđelija vodu pila“ koju su u novije doba snimile i otpjevale neke od najpoznatijih pjevačica u Srbiji, među kojima i Merima Njegomir.

No, da se vratimo na Simeona. U Zemunu je počeo školovanje, ali ga nije završio. Istoričari su zabilježili da je bio nemirnog duha koji ga je vodio na sve strane svijeta, od Vidina do Lajpciga, od Besarabije do Crne Gore. Širok je spisak zanimanja kojima se bavio. Bio je pjesnik, pisar, ratnik, čuvar bostana, sudija Vrhovnog suda, istoriograf, nadriljekar, sakupljač narodnih pjesama, robijaš, sekretar svetog Petra Cetinjskog i – učitelj Njegošev, što je posebno poglavlje u njegovom životu.

Na Cetinju se obreo 1827. godine, gdje je uzeo Njegoša pod svoj patronat. Zli jezici tvrdili su proteklih decenija da je Sima „posrbio“ Njegoša, a ovaj kasnije Crnogorce na šta će se naježiti svaki čestit i obrazovan istoričar. Ostaje, međutim, nesporno da je Sima uspio da razigra Njegošev raskošni talenat. Pisalo se i da su zajedno pisali neka djela, da su jedan od drugog prepisivali, dodatno se podučavajući i šireći vidike. Kao rezultat njihove „saradnje“ nastao je „Gorski vijenac“. Zauzvrat, Njegoš je Milutinoviću posvetio drugo svoje veliko djelo – „Luču mikrokozmu“.

Tokom putovanja po Evropi družio se sa velikim književnicima svog vremena među kojima je bio i jedan od najvećih – Gete. Koliko je veliki njemački pisac cijenio Milutinovića svjedoči i podatak da je tekst pohvala na račun Sarajlije objavio na dvije strane nazivajući ga „malim pjesnikom iz velike narodne poezije i ne manje bune“.

Sima Milutinović Sarajlija se povremeno potpisivao kao Čubro Čojković, a evo kako je to objasnio: „Ovako su me Černogorci nazvali, po njiovu jeziku i običaju, što nikoga krštenim imenom ne zovu među sobom, no mu nađenu svoje upravo serbsko.  I tako Čubro, čubrast, znači malijeh ušijh čoek; a Čojković je od čojk, čok, to jest: čoek.“

Otuda je manje poznato i da jedna ulica u Beogradu nosi ime Sime Milutinovića Sarajlije. To je Čubrina ulica, nedaleko od Kalemegdanskog parka.

Gradu po kojem je dobio nadimak nije se mnogo vraćao tokom života, ali je interesantno da i u Sarajevu danas ima ulica po njegovom imenu koja je „preživjela“ novo doba u kojoj su neke znamenite ličnosti iz srpske istorije izgubile svoje mjesto.