Istorija srednjevekovnog manastira Žiča kod Kraljeva u Srbiji može se smatrati istorijom samostalne srpske pravoslavne crkve. Zadužbina je kralja Stefana Prvovenčanog koji je sa svojim bratom – svetim Savom u srcu Ohristvljene srpske zemlje između 1208. i 1215. podigao Žiču i postavio temelje duhovne i svetovne vlasti. Nakon što je 1219. godine Sprska pravoslavna crkva dobila autokefalnost, središte arhiepiskopije bilo je u manastiru Žiča sve do 1253. godine.
Srpska pravoslavna crkva ove godine priprema program obeležavanja 800. godišnjice svoje autokefalnosti. Centralna proslava biće održana početkom oktobra, upravo u manastiru Žiča – prvom sedištu srpske arhiepiskopije. Na organizaciji obeležavanja jubileja SPC već mesecima rade timovi Svetog arhijerejskog sinoda SPC, a zasad je poznato da će centralna manifestacija iz Žiče biti nastavljena u Beogradu, ali i u drevnom središtu crkvenih poglavara – Pećkoj patrijaršiji.
Manastir u kome je krunisan prvi srpski kralj Stefan Prvovenčani prepoznatljiv je po zagasito crvenoj fasadi, ali i neobično lepoj prirodi koja ga okružuje. Manastirska crkva je građena u raškom stilu, a unutrašnjost je živopisana vizantijskim stilom u tri hronološko-stilske celine. Freske potiču iz XIII i XIV veka i pod uticajem razaranja, požara, posebno tokom Drugog svetskog rata su oštećene, ali i dalje odaju visok umetnički kvalitet, a najznačajnija je kompozicija „Uspenje Bogorodice“.
U manastiru Žiča, posvećenom Hristu Spasitelju, za dvesta godina krunisano je sedam kraljeva iz dinastije Nemanjića. Kad su braća, sinovi Stefana Nemanje, prinčevi Stefan Prvovenčani i sveti Sava 1219. godine završili zidanje ove svetinje, koje je trajalo deset godina, odlučili su da to bude mesto krunisanja srpskih vladara. Prilikom svakog krunisanja otvarana su nova vrata kroz koja je samo budući kralj prolazio (nakon čega su zazidana) i upravo zbog ovoga Žiču nazivamo i „Sedmovrata“.
Ovaj, danas ženski, manastir od 1979. nalazi se pod zaštitom Republike Sbije kao spomenik kulture od izuzetnog značaja.
