Jedan od simbola banjalučke industrije u decenijama nakon Drugog svjetskog rata bila je kompanija „Rudi Čajavec“. Osnovana 1950. godine, za kratko vrijeme je izrasla u lidera u oblasti elektronske industrije, a televizori, radio prijemnici i druga slična oprema brzo su postali jedan od simbola nekadašnje velike države. Kompanija je bila smještena u centru Banjaluke, a u najslavnije doba zapošljavala je više od 10.000 radnika. Nakon građanskog rata na području bivše Jugoslavije „Rudi Čajavec“ postao je jedna od brojnih žrtava tranzicije i privatizacije. Fabrika je ugašena, a na prostoru na kojem se nalazila danas više ništa, osim zgrada starijeg datuma koje još postoje, ne otkriva o kakvom privrednom gigantu se radilo. U zgradama stare fabrike danas su svadbeni saloni, restorani, teretane, sjedišta političkih stranaka, prodavnice na malo i veliko, butici i kladionice, ali Banjalučani, većina njih, kada god imaju potrebu da zađu u neki od tih lokala obično kažu „idem do kruga Čajevca“.

Na pitanje po kome je ugašena fabrika nosila ime većina Banjalučana danas će biti uvjerena da zna odgovor. „Partizanski pilot koji nije dočekao kraj rata nakon kojeg je proglašen narodnim herojem. Nije Banjalučanin, ali je mnogo zadužio Banjaluku“, otprilike bi glasio odgovor.

Istina, Rudi Čajavec rođen je u selu Zgošća kod Kaknja 1911. godine. Nakon završetka gimnazije upisuje Pravni fakultet u Beogradu, gdje biva izuzetno aktivan u studentskom pokretu. Učestvuje i u brojnim demonstracijama zbog čega je neko vrijeme bio zatvoren u legendarnoj „Glavnjači“. Sredinom četvrte decenije prošlog vijeka dobija posao u Ministarstvu poljoprivrede Kraljevine Jugoslavije, ali zbog svoje prijeke naravi i neslaganja sa vlastima ubrzo je otpušten. Odlazi u Novi Sad gdje služi vojsku i usavršava se za potporučnika-pilota. Pred izbijanje Drugog svjetskog rata odlazi u Francusku gdje namjerava da nastavi školovanje na Sorboni. Nakon kapitulacije Francuske vraća se u rodnu zemlju i dobija namještenje u Splitu, a nakon aprilskog rata i kapitulacije Kraljevine Jugoslavije obreo se u Banjaluci, gdje dobija posao u organima novonastale NDH i to u Uredu za kolonizaciju. O njegovom namještenju u organima ustaške države ispisane su brojne kontroverze, ali prema svima, on je mjesecima vrlo predano radio na novom radnom mjestu koje je podrazumijevalo popisivanje i preuzimanje imovine, prije svega, Srba i Jevreja, i dodjeljivanje iste „zaslužnim“ ustašama i njihovim porodicama. U tom periodu Čajavec je stekao visok ugled u ustaškim krugovima, a često se družio sa najistaknutijim predstavnicima tog režima u Banjaluci, između ostalog i sa zloglasnim Viktorom Gutićem, koji je bio među inspiratorima i organizatorima pokolja srpskog stanovništva u okolini Banjaluke nekoliko mjeseci kasnije. Istovremeno se, na osnovu svoje stručne spreme, aktivirao i u „zrakoplovstvu NDH“.

Krajem 1941. mijenja svoj stav prema ustaškom režimu i uspostavlja prve kontakte sa partizanskim jedinicama, što kulminira u proljeće 1942. godine kada zajedno sa Franjom Kluzom i Milutinom Jazbecom planira preletanje na slobodnu teritoriju. To im i uspijeva krajem maja, kada prvo Kluz, a zatim i Čajavec sa Jazbecom sa dva aviona sleću na aerodrom Urije kod Prijedora koji je bio pod kontrolom partizana. To je bio početak stvaranja partizanskog ratnog vazduhoplovstva. Početkom jula, Čajavec sa svojim avionom „breguet 19“ baca letke iznad Banjaluke i napada ustaško uporište na aerodromu u Zalužanima. Kako je letio veoma nisko, bio je laka meta za ustašku protivvazdušnu odbranu. Avion je pogođen, a Čajavec je ranjen. Ne uspijeva da se vrati na početnu tačku već je prinuđen da se spusti nedaleko od mjesta Klašnice nadomak Banjaluke, prostor koji je tada bio pod kontrolom četnika. Prema svim dostupnim izvorima, Čajavec, ranjen i umoran, nije željeo da im živ padne u ruke, zbog čega izvršava samoubistvo.

Za narodnog heroja proglašen je u decembru 1951. godine.

Njegov i Kluzov prelet na slobodnu teritoriju bili su inspiracija i nadahnuće za legendarni film „Partizanska eskadrila“ koji je Hajrudin Šiba Krvavac snimio 1979. godine.