Među širokim slojevima građana Beograda početkom XX. vijeka kružila je priča kako je svima poznati pecaroš po savskim i dunavskim rukavcima, Mika Alas, uhvatio soma od 120 kila i kečigu od 200 kila. Priča je možda „ribarska“ ali Miku Alasa su zaista poznavale sve ondašnje beogradske riječne kafane i boemi svih vrsta. Ti ljudi i mnogi drugi znali su međutim i nešto drugo: Mika Alas, pravim imenom Mihailo Petrović, bio je jedan od najznačajnijih matematičara svoga vremena, evropskog glasa i profesor na beogradskom fakultetu, koji je iškolovao i podigao na nivo univerzitetskih profesora većinu srpskih velikih matematičara prve polovine 20. vijeka.

Svi doktorati nauka iz matematike na Beogradskom univerzitetu od 1912. godine do Drugog svjetskog rata, bili su obranjeni pod njegovom mentorskom palicom. Mihailo Petrović rođen je u Beogradu 6. maja 1868. u porodici Nikodima i Marije, kao najstarije od petoro djece. Posle završene Prve beogradske gimnazije, studirao je na prirodno-matematičkom odsjeku Filozofskog fakulteta u Beogradu, da bi školovanje nastavio na prestižnoj pariškoj školi Еkol Normal Superior. Na Sorboni je 1891. godine diplomirao matematiku, a dvije godine kasnije i fiziku. Prisustvovao je prijemu kod predsjednika Francuske Republike 1893. i 1894. godine, kao student svoje generacije.

Doktor matematičkih nauka postaje 1894. godine na Sorboni, obranom disertacije „O nulama i beskonačnostima integrala algebarskih diferencijalnih jednadžbi“, godinu dana prije roka. Po povratku u Beograd 1894. godine postavljen je za redovnog profesora Velike škole koja je 1905. prerasla u univerzitet. Već 1897. godine imao je dvadesetak međunarodnih naučnih radova iz matematike i poznat kasnije kao matematičar širom Evrope, Petrović je bio počasni doktor na akademijama u Bukureštu, Pragu, Varšavi, Budimpešti i Krakovu. Dopisni član Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu postao je 1897. godine, a dvije godine kasnije postaje redovni član Srpske kraljevske akademije, kada je imao samo 31 godinu.

Na Svjetskoj izložbi u Parizu 1900. godine dobio je zlatnu medalju za konstruiranje hidrointegratora, analognog hidrauličnog računala za rješavanje diferencijalnih jednadžbi, koji se smatra pretečom suvremene kibernetike. Inače, na toj svjetskoj izložbi Srbija je nagrađena sa čak sedam Grand Pri nagrada, sa 35 zlatne i 53 srebrne medalje za svoje izume i proizvode. Najznačajniji matematičar svoga vremena i strastveni ribar, Mika Alas se podjednako družio sa ribarima beogradske Savamale i intelektualcima i bio je jedna od najpopularnijih ličnosti starog Beograda. Kao ribolovac dijelio je svoj ulov gladnoj beogradskoj sirotinji, a kao akademik pozvao je drugog velikana, fizičara Milutina Milankovića, da iz Beča pređe na Beogradski univerzitet. Ribarske vještine Mike Alasa postoje u legendama i anegdotama, ali i u ozbiljnim radovima koje je iza sebe ostavio. Jedna od anegdota je da je čitav život proveo na beogradskim rijekama i rukavcima, ali nije znao da pliva i davio se 12 puta. Iako je bio briljantni matematičar, bio je jako ponosan na diplomu „ribarskog majstora“ koju je 1895. stekao šegrtujući kao „ribarski kalfa“ kod starih alasa po savskim riječnim sprudovima.

Imao je svoj brodić i ribarsku družinu, ali i svoj muzički bend „Suz“, s kojim je po kafanama i proslavama svirao violinu. Mika Alas je obišao sve evropske zemlje, sjeverni i južni pol i pisao putopise: „Roman jegulje“, „Đerdapski ribolovi u prošlosti i sadašnjosti“, „Kroz polarnu oblast“, „Po zabačenim ostrvima“ i druge. Svoje poznavanje ribarstva i riba Mika Alas uzdigao je na nivo naučnika – ihtiologa. Na međunarodnoj izložbi  u Torinu 1911. godine osvojio je zlatnu medalju za eksponate iz ribarstva. Vlada Srbije povremeno je angažirala Mihaila Petrovića da kao stručnjak predstavlja državu na zasjedanjima međunarodnih komisija za određivanje režima ribolova na vodama koje su dijelile Srbija, Austro-Ugarska i Rumunjska.

Mihailo Petrović učestvovao je u balkanskim ratovima i Prvom svjetskom ratu. Želio je da se uključi i u Drugi svjetski rat, ali je bio zarobljen i poslat u logor. Umire u Beogradu 8. juna 1943. godine. Sjećanja na ovog fascinantnog čovjeka, nenadmašnog matematičara, doktora sa Sorbone, univerzitetskog profesora i osnivača Srpske matematičke škole, jednako kao i boema, „riječnog vuka“ i kralja starogradskih pjesama i riblje čorbe, živa su do danas.