Nesporno je da je Pavle Bakić bio posljednji titularni srpski despot u Ugarskoj. Godina i mjesto njegovog rođenja su sporni, ali većina stručnjaka za taj istorijski period smatra da se rodio oko 1484. godine negdje na širem području Šumadije. Kako su mu se život i priključenija razvijali, imamo sve više pouzdanih informacija o njegovom kasnijem djelovanju. Što se pak smrti tiče, znamo da je poginuo kod Đakova, preciznije kod Gorjana, između Đakova i Valpova, ratujući s Turcima, 9. oktobra 1537. godine.

Samo devetnaest dana ranije, 20. septembra 1537, Ferdinand I, car Svetog rimskog carstva, te kralj Češke i Ugarske, proglasio ga je despotom i pozvao Srbe da se okupe oko Bakića. Cilj mu je bio da pokuša usporiti tursko napredovanje prema sjeveru i zapadu. No, kako je Bakić uopšte stigao od Šumadije do Slavonije.

U ranom odraslom dobu gospodario je povelikim parčetom Šumadije, koje su u to vrijeme zvali „Bakićevom zemljom“. Bio je tada turski vazal sa velikim ugledom, pa su mu Turci dozvoljavali da u njihovo ime prikuplja harač. Imao je izvrsne odnose sa smederevskim sandžak-begom Ferhat-pašom. Međutim, u jednom trenutku Ferhat-paša pada u nemilost na Porti, a njegov novi status ima veliki negativan uticaj i na Bakićevu poziciju. To je ponešto tipičan srednjevjekovni mehanizam. Nakon što je Ferhat-paša pogubljen, Bakić shvata da je i njemu samom glava u torbi. 1525. godine, po dogovoru sa Mađarima, prelazi Savu i nastanjuje se u Ugarskoj sa petoro braće, pedeset konjanika i nekoliko hiljada Srba, svojih podanika. Već naredne godine kao dio mađarske vojske učestvuje u čuvenom boju na Mohaču.

Kad je riječ o Bakićevom postojbini, vrijedi ovdje dodati da su 2006. godine arheolozi ispod planine Venčac kod Aranđelovca otkrili zidine koje su mještani nazvali Dvorine. Smatra se da su to ostaci dvora despota Bakića iz 16. veka. Članovi udruženja građana „Pavle Bakić“ tu su podigli obelisk od bukovičkog granita u čast ovog junaka iz srpske istorije.

Tih godina poslije famozne Mohačke bitke u toku je veliki rivalitet za preuzimanje mađarskog prestolja između Ferdinanda I i erdeljskog vojvode Jovana Zapolje. Mada je isprva bio na Zapoljinoj strani, poslije Ferdinandovog trijumfa iskazuje mu lojalnost i ostaje mu vjeran do smrti. Ferdinand je jako držao do Bakićevog savezništva. Otud ga je već 1528. proglasio vrhovnim zapovjedikom svih srpskih šajkaških, pješadijskih i konjičkih četa. U procesu odbrane Beča pri prvoj turskoj opsadi ovoga grada – godina je 1529.  – važnu ulogu je igrala Bakićeva konjica.

Inače, Pavle Bakić je bio oženjen Teodorom, ali je imao tu nesreću da su mu svi sinovi ili umrli ili poginuli pre njega samog. Nadživjele su ga ćerke, a istorija ponajbolje pamti Margaritu, kasniju ženu Jovana iz Transilvanije iz plemićke porodice Kendefi koji je stolovao u tvrđavi Kolc. Inače, Jovan je po majci bio potomak srpske vojvodske porodice Belmuževića. Tačnije, bio je sin Milice Belmužević, odnosno unuk Miloša Belmuževića. Nakon što je po Jovanovoj smrti ostala udovica, Margarita Bakić se ponovo udala, ovaj put za Tomu Olaha.

Inače, među potomcima porodice Bakić, sinove i unuke Pavlovog strica Dimitrija nalazimo u dokumentima sve do sredine sedamnaestog vijeka. Među njima su kapetan Petar Bakić, Mihailo Bakić, Ursula i Katarina Bakić.

Poslije uspješne odbrane Beča, pozicija Pavla Bakića se dodatno pojačava. Ferdinand mu najprije 1534. poveljom potvrđuje posjed gradova Đera, Laka, Hedervara i Sombateja, kao i svih okolnih imanja. Naposljetku, kako je već rečeno, 20 septembra 1537. ustoličuje ga kao despota.

Ipak, samo devetnaest dana kasnije, Turci će austrijskim snagama kod Gorjana nanijeti katastrofalan poraz. Po ondašnjim izvještajima, gubici Austrijanaca i njihovih saveznika iznosiće čak dvadeset hiljada života. Dvojica najistaknutijih vođa koja su tu stradala bili su despot Bakić i general Ludvig Lodron. Vrhovni komandant Austrijanaca, kranjski plemić Hans Kacijaner  ostao je živ, ali su ga zbog teškog poraza u Beču bacili u tamnicu.

Bakićev ugled i reputaciju na izvjestan način ilustruje i podatak da je njegova odsječena glava kao trofej odnesena u Stambol. Tu operaciju je, prema nekim izvorima, sproveo lično Mehmed-paša Sokolović. Ako bismo hipotetski tu priču tretirali kao neupitno dokumentovanu istinu, bilo bi u njoj neke istovremeno arhetipske i literarne dublje istine o tragičnoj sudbini srpskog naroda na vjetrometini balkanske i centralnoevropske istorije.