Jedan popularni hrvatski estradnjak napisao je i otpjevao distih u kome od Boga traži snagu da izdrži samo „da (mu) prođe utorak“. Ljudi, pa i cijele porodice, znaju imati osjećaj (ili sujevjernu bojazan) da im je neki dan u nedjelji srećan ili nesrećan. Srpskoj i jugoslovenskoj kraljevskoj porodici Karađorđević, po mnogo čemu je nesrećan bio upravo – utorak.

Utorak je bio 9. oktobar 1934. kad je ubijen Aleksandar Karađorđević. Utorak je bio 17. oktobar 1972. kad je prirodnom smrću umro njegov rođeni brat Đorđe. Aleksandar je bio mlađi jedva petnest-šesnaest mjeseci, ali brat ga je nadživio za skoro četrdeset godina.

Andrić je u „Prokletoj avliji“ nezaboravno varirao priču o Kainu i Avelju gdje kod prinčevske braće u starijem arhetipski prepoznaje ovosvjetski uspjeh, dok mlađi ostaje u njegovoj sjeni. („To je u novom i svečanom obliku drevna priča o dva brata. Otkako je sveta i veka postoje, i neprestano se ponovo rađaju i obnavljaju u svetu – dva brata-suparnika. Jedan od njih je stariji, mudriji, jači, bliži svetu i stvarnom životu (…) drugi je sušta suprotnost njegova (…) on u sukobu sa starijim bratom, a sukob je neminovan, gubi unapred bitku.“) Kod Đorđa i Aleksandra sudbina je htjela da sve bude baš obratno.

Đorđe je bio stariji sin kralja Petra i kneginje Zorke. Rođen je 8. septembra 1887. Bio je, dakle, viđen za prestolonasljednika. Čak je i nosio ime osnivača dinastije. Formalno je bio prestolonasljednik od 1903. do 1909, a po nekim pravnim tumačenjima i od 1921. do 1923, to jest otkad je njegov brat Aleksandar formalno postao kralj sve do rođenja Aleksandrovog prvorođenog sina.

S jedva dvadeset godina, u vrijeme aneksione krize, održao je vatreni govor narodu okupljenom u Beogradu koji je istorija sačuvala: „Draga braćo! Osećam se srećan što mi ukazujete priliku da se jednodušnosti milog naroda i ja pridružim. Ja vas uveravam da se osećam ponosit da budem vojnik i dobrovoljački vođa jednog naroda koji se rešio da izgine za svoju čast i svoje interese. Za ime naroda i čast njegovu, za sveto ime Srbinovo i ja ću poći sa vama i proliću krv svoju srećan što sam sin Srpskog naroda, tog najmirisnijeg cveća u vrtu slovenskom. — Neka živi svaki onaj, koji je gotov da mre, neka mre ko hoće da živi! Živeo srpski narod!“

Već naredne godine, formalno se odrekao prestolja u korist svog brata, a na ovom mjestu nemamo prostora da se opširnije bavimo „incidentom“ koji je bio povod ili razlog abdikacije, osim da pomenemo da se radilo o slučaju nasilne smrti jednog njegovog potčinjenog. Ipak, i dalje ostaje princ koji se junački bori u oba Balkanska rata, kao i u Prvom svjetskom tokom koga je i ozbiljno ranjen.

Poslije Prvog svjetskog rata i stvaranja Kraljevine SHS, a nakon što je Aleksandar i formalno postao kralj, Đorđeva egzistencija postaje problem jer njega neki, htio on to ili ne htio, vide kao kraljevog takmaca. U modernoj varijaciji na postupke srednjovjekovnih vladara, njega ne „pakuju“ u manastir, nego u  — psihijatrijsku bolnicu (nakon nekog vremena koje je proveo u nečemu nalik na kućni pritvor). U toj ustanovi, u blizini Niša, dočekao je i oktobarski utorak kad mu je u Marseju ubijen brat.

Nakon okupacije, nacisti ga puštaju s psihijatrije, želeći s njim praviti neke kolaboracionističke kombinacije. Tek kad odbija biti na čelu okupacione vlade, tu ponudu dobija Nedić. Časno držanje tokom okupacije uticaće i na to da on bude jedini Karađorđević koji će ostati živjeti u socijalističkoj Jugoslaviji. Takođe, nije mu oduzeto državljanstvo, niti mu je konfiskovana imovina.

U socijalističkoj Jugoslaviji, živio je kao običan građanin. Tokom tog perioda se i oženio Radmilom Radonjić. Nisu imali potomstva. Objavio je i autobiografiju „Istina o mome životu“ koja je privukla priličnu pažnju ondašnje javnosti. Knjigu je izdala beogradska Prosveta 1969, a već iduće godine prevedena je i na slovenački. Umro je, rekosmo, u dubokoj starosti, tri godine nakon izlaska knjige, a sahranjen je na beogradskom Novom groblju.

Ipak, njegovi ostaci više ne počivaju tamo. Nakon pada komunizma i početka raspada SFRJ, njegova udovica podnosi zahtjev da se posmrtni ostaci prenesu na Oplenac. O devetnaestoj godišnjici njegove smrti, uz liturgiju koju je služio patrijarh Pavle, to je i učinjeno.

Naša epoha voli nesuđene vladare, pa je i Đorđe imao svoju dozu popkulturne pažnje. Glumili su ga Vasa Pantelić i Žarko Laušević, a potonji je bio rođeni Cetinjanin, kao i sam princ Đorđe, te njegov brat kralj Aleksandar.