Tokom cijele prošle godine, filmski i kulturni svijet na Zapadu obilježavao je pola vijeka od premijere, po mnogima, najboljeg filma svih vremena: filma „Kum“ Frensisa Forda Kopole. Pravljeni su temati po listovima i časopisima, postavljane su pozorišne predstave, film se vraćao u bioskope. U srpskim medijima poneko se prisjetio čudesne memoarske knjige „Blistavo i strašno“ glumca Bekima Fehmijua u kojoj postoji dio koji se bavi njegovom uspješnom međunarodnom karijerom. Iako Fehmiju jeste glumio u nekim poznatim filmovima, cijeli taj segment njegove filmografije ostao je u sjenci filma u kojem nije igrao – a mogao je. Na Fehmijua je, naime, slab bio čuveni producent Dino de Laurentis. Preko njega se pojavila opcija da Majkla Korleonea ne glumi Al Paćino, nego Fehmiju; ta je opcija, međutim, bila dio kombinacije u kojoj bi don Vita Korleonea umjesto Marlona Branda igrao – Jovan Janićijević (1932 – 1992), samo ako bi naučio engleski. To se ipak nije desilo.

Jovan Janićijević bio je jedan od onih glumaca sa dva nadimka po kojima je bio poznat. Neki su ga zvali Janaćko, što je očito hipokoristik od prezimena i to je očito hronološki stariji nadimak od onog drugog. Taj drugi nadimak – Burduš – potiče iz televizijske serije „Muzikanti“ u kojoj je Janićijević nezaboravno odglumio svirača zvanog Burduš. Serija iz 1969. godine u produkciji Televizije Beograd, serija koju su kreirali dva Lazića: scenarista Živorad i režiser Dragoslav, serija u kojoj su glumili i Milan Srdoč i Dragan Zarić, ali je Janićijevićeva uloga bila skoro nevjerovatno popularna. Tolika je bila popularnost da je već iduće godine snimljen igrani film u formi „spin-ofa“ serije, a film se zvao – „Burduš“ (scenario je ponovo pisao Živorad Lazić, ali je režiser bio Miodrag Mića Popović). Inače, u vrijeme sticanja velike – burduševske – slave, Janićijević nije u cvijetu mladosti, već mu je, naime, trideset i sedam godina.

Janićijević se rodio 18. maja 1932. godine u selu Maskare kod Varvarina. Ovaj gradić se nalazi u centralnoj Srbiji, u Rasinskom okrugu, na lijevoj obali Velike Morave. Zanimljiv je ovaj spoj imena sela i imena obližnjeg grada, u nekom skoro „nomen est omen“ ključu. Maskare prizivaju maske, najstariji i najtipičniji simbol glumačkog zanata. Varvarin opet, naročito u kontekstu epohe između dva svjetska rata, podsjeća na Ljubomira Micića, na njegovu ideju varvarogenija. Nekako obje te verbalne asocijacije nisu bez stanovite veze sa Janićijevićem i njegovom karijerom i moglo bi se o tome malo opširnije pisati, ali ovdje nema prostora. Odrastao je Jovan Janićijević u porodici s tri starije sestre i bratom blizancem. Otac mu je bio učitelj, a majka domaćica. U ratu je porodica ostala bez skoro svega što je imala. Ipak, ostavši živ, poslije rata Janićijević je glumu diplomirao na Akademiji za pozorišnu umetnost u Beogradu, a već kao dvadesetjednogodišnjak počinje da glumi na sceni Beogradskog dramskog pozorišta. Pred filmskim kamerama kreće da se pojavljuje od 1956. godine. Ima tu zaista i značajnih naslova: „Sibirska ledi Magbet“ (1961), „Stepa“ i „Mačak pod šljemom“ (1962), „Praznik“ i „Diverzanti“ (1967), „Delije“ (1968), te „Most“ (1969). Ipak, upravo u godini kad se snima legendarni „Most“ Hajrudina Šibe Krvavca, Janićijević preko uloge Burduša u pomenutim „Muzikantima“ postaje velika zvijezda.

Baš u to vrijeme, u njegov život se vraća nekadašnji njegov školski drug – Dušan Protić. On se u međuvremenu iselio u Sjedinjene Američke Države, a tamo se počeo baviti filmskim biznisom. Promijenio je i ime – sada se zvao Deni Maršal. On ga poziva kod sebe u goste, sa idejom da pokuša da se kao glumac okuša u Americi, u famoznom Holivudu. Uspio je u tim svojim kalifornijskim danima da upozna Džona Vejna, da dobije neke uslovne ponude, ali na kraju se ništa konkretno nije desilo. U pominjanim memoarima, Bekim Fehmiju doslovno piše: „Divni glumac Jovan Janićijević Janaćko, nezaboravni Burduš iz serije ‘Muzikanti’, bio je u Los Anđelesu mesec dana. Čak je i štampa pisala o tome kako je bio gost Džona Vejna. Ponuđena mu je glavna uloga don Korleonea u filmu ‘Kum’ pod uslovom da nauči jezik. Mene su već odredili za ulogu Majkla, njegovog mlađeg sina. Janaćko se više nikada nije vratio u Los Anđeles.”

A u jednom intervjuu iz 1972, sam Burduš se prisjećao: „Kada je čuo da sam jugoslovenski glumac, Džon Vejn se nasmešio i rekao: ‘Mnoge kolege pričale su mi da su se na snimanju u Jugoslaviji sjajno provele. Voleo bih da se i meni ukaže ta prilika!’”

Jugoslavija je bila velika zemlja. Svjetski uspjeh je mogao biti dobrodošao bonus, ali umjetnicima je bilo dovoljno i da budu veliki samo na svom terenu. Od početka sedamdesetih do početka devedesetih, dok je ta zemlja postojala, u njoj je Burduš bio velika zvijezda, neko za koga je svako znao. Glumio je u ogromnom broju što televizijskih serija, što filmova, od „Građana sela Luga“ i „Valter brani Sarajevo“ preko „Specijalnog vaspitanja“, „Hajke“ i „Povratka otpisanih“ do „Karađorđeve smrti“  i „Vuka Karadžića“.

U privatnom životu, ženio se dva puta. U prvom braku je dobio sina, a u drugom ćerku. Ćerka mu je postala glumica. Umro je mlad, prije svog šezdesetog rođendana. Umro je 26. februara 1992. godine u Beogradu. Umro je, dakle, baš u vrijeme smrti socijalističke Jugoslavije. Sahranjen je na Novom groblju u Beogadu, u Aleji zaslužnih građana.