Pjesnik i pripovjedač Veljko Petrović (1884 – 1967) danas je, čini se, usprkos velikom umjetničkom ugledu za života, uglavnom zaboravljen. Naoko paradoksalno, zapravo zaboravljenije je njegovo djelo, nego njegov život. On je bio paradigmatičan pisac svog vremena: ono što je pisao pogađalo je žicu njegovih savremenika. Zahvaljujući tome, praktično čitav život proveo je kao slavan pisac. Dio te slave bile su i kontroverze koje su se javljale u vezi sa njim kao i njegovim likom i djelom.

Rodio se u Somboru. Otac mu se zvao Đorđe, a majka Mileva. Veljko je bio četvrto po redu dijete u porodici: imao je dvije starije sestre i jednog brata. Nekoliko nedjelja nakon Veljkovog rođenja, majka mu je umrla. Nije ta smrt bila direktno vezana s porođajem, ali je veliko pitanje koliko je toga sam Veljko Petrović kasnije mogao biti svjestan. Uglavnom, unutar dvojne monarhije, Sombor naravno pripada Ugarskoj, pa je tako Petrović gimnaziju završio pohađajući nastavu na mađarskom jeziku. Stoga možda nije i čudno što pravni fakultet upisuje u Budimpešti. Studirajući počinje da se bavi književnošću, sarađujući sa srpskim časopisima širom Austro-Ugarske: od zagrebačkog Srbobrana do sarajevske Srpske riječi. Ponešto i tipično mladalački, njegov književni izraz je lirski. Njegova patriotska poezija biva široko slavljena i hvaljena, a vrhunac toga je izuzetno pozitivan prikaz u Srpskom književnom glasniku iz pera Jovana Skerlića. Kad uoči balkanskih ratova Veljko Petrović iz Austro-Ugarske pređe u Srbiju, upravo činjenica da ga je Skerlić hvalio pomaže mu da ne prođe kao Krleža, odnosno da ne bude proglašen špijunom. U Beogradu vrlo brzo počinje da se druži sa Simom Pandurovićem, a takođe i upoznaje Maru Mandrašević, svoju buduću suprugu.

Ljubav Veljkova i Marina izdržaće iskušenje razdvojenosti tokom Prvog svjetskog rata. Vjenčaće se krajem 1919, u Kuli, njenom rodnom mjestu i to će biti veza za čitav život. Biće jedno drugom uvijek velika podrška, ali neće imati djece. Petrović je u toku Prvog svjetskog rata prešao Albaniju, a zatim se uključio u nastajuću jugoslovensku diplomatiju. Izabran je čak i za člana Jugoslovenskog odbora. Priželjkivao je da bude prvi jugoslovenski ambasador u Budimpešti, ali to mu se nije ostvarilo. Ipak, postavljen je za referenta za obrazovanje za Banat, Srem i Bačku unutar Ministarstva prosvete. Radno mjesto mu je bilo smješteno u Novom Sadu. Nedugo nakon što se oženio, prebačen je u Beograd. Isprva je bio šef kabineta ministra prosvjete, a zatim je u istom ministarstvu godinama bio inspektor odnosno načelnik. U svojim tridesetim i četrdesetim godinama, on je primjer uglednog građanina. Potpredsjednik je PEN kluba, a takođe je dobio i priliku da pred kraljem Aleksandrom lično održi predavanje na temu „Šumadija i Vojvodina“. Relativno rano je postao dopisni član Kraljevske akademije nauka i umetnosti, a sa navršene pedeset i dvije godine postaje redovni član. Ostaje trajno zainteresovan za odnose Jugoslavije i Mađarske, odnosno Srba i Mađara. Za vrijeme dvije decenije Kraljevine Jugoslavije, on objavljuje, s jedne strane, cijeli niz zapaženih knjiga, a s druge je jedan od najuglednijh saradnika najrelevantnijih pisanih medija. Kad počinje Drugi svjetski rat, on ne sarađuje sa okupatorom. Makar i bez simpatije spram partizana, poslije oslobođenja on postaje jedan od „saputnika“ upravo zato jer nije imao „oraha u džepovima“. Stoga je poslije rata mogao biti i predsjednik Matice Srpske i Srpske književne zadruge i upravnik beogradskog Narodnog muzeja.

Petrović je bio kritikovan za pronalazak „modusa vivendi“ s komunistima na sličan način na koji je zbog iste stvari kritikovan i Andrić. Ipak, čak i kod radikalno antikomunističkog dijela srpske javnosti, odnos prema Veljku Petroviću nikad nije bio lišen ambivalencije. Ako bi, primjera radi, Borislav Mihajlović Mihiz i mogao reći da je Petrović bio „sujetan kao paun“, istovremeno je on pisao o Petroviću kao čovjeku čija je kičma prava kao stub, čovjek koji ima ofarbanu crnu kosu i privlačne potkresane brkove. Branko Lazarević je prema njemu nastupao slično kao i prema Andriću. U duhovitoj igri riječi sa imenicom Sombor (Petrovićev rodni grad), Sima Pandurović je zabilježio da Petrović nije (bio) ni som ni borac. Petrovićev paradigmatski i često citirani stih bio je je „Vojvodina stara, zar ti nemaš stida“, a mladi Dejan Medaković je kod imena i prezimena uglednog pisca napravio permutaciju da bi se reklo: „Vetroviću Peljko, zar ti nemaš stida.“ Ono što je kod Petrovića takođe važno jeste i njegova vještina da prepozna negativne intelektualne osobine koje eventualno mogu tangirati i njega samog. U jednom svom tekstu potencira opasnost od „provincije, niskih kriterijuma, lakih verbalnih uspeha, velike sklonosti ka egzibiciji i, naposletku, razume se, od pravoslavne lenjosti“. Uglavnom, kad je 1967. godine umro, niko nije dovodio u sumnju činjenicu da Veljka Petrovića valja sahraniti u Aleji zaslužnih građana. Sahrana mu je bila velika i prisustvovali su joj mnogi uglednici. U decenijama poslije Petrovićeve smrti, njegovo ime je ostalo dio kulture sjećanja. Po njemu se zovu različite ustanove, poput, primjera radi, gradske biblioteke u Bačkoj Palanci. Tu je, takođe, i ulica u njegovoj rodnom Somboru koja se zove njegovim imenom, kao i književna nagrada koja se zove „Veljkova golubica“.