Godine 1978. u izdanju tri beogradske izdavačke kuće: Nolita, Prosvete, te Zavoda za udžbenike i nastavna sredstva objavljena je „Knjiga pesama mlađih jugoslovenskih pesnika“. Za „izbor, pogovor i beleške o pesnicima“ bio je zadužen Aleksandar Petrov. U knjizi je zastupljeno tačno sedamdeset pjesnika. Poredani su hronološki, po godini rođenja. Deveti po redu je Branislav Petrović. U knjizi je zastupljen sa četiri pjesme. Posljednja među njima bavi se „čarolijom UNRINIH paketa“. UNRA je Uprava Ujedinjenih nacija za pomoć i obnovu. Njeni humanitarni paketi obilježili su mnoge živote poslije Drugog svjetskog rata i ušli jednako u urbanu legendu i popularnu kulturu, a jedan od njihovih najtipičnih sastojaka navodi i Petrović u posljednjem stihu prve strofe kao „tucana jaja onog Predsednika“.
U vrijeme izlaska ove antologije, Branislav Petrović (1937– 2002) je imao četrdeset i jednu godinu. Rođen je u selu Bjeluša kod Užica, dok je gimnaziju završio u Čačku. Oca mu mu ubili nacisti i praktično ga nije upamtio. Ponešto tipično za epohu, poslije gimnazije dolazi da studira u Beograd. Mada od omladinskih dana usmjeren ka verbalnom stvaralaštvu, isprva se upisuje na Pravni fakultet. Vjerovatno je to mladalački ustupak upozorenjima starijih i iskusnijih o nepraktičnosti studija na filolologiji ili filozofiji, a kad neko dobro piše, a usput je i vrhunski govornik, njemu se obično kaže da može da bude odličan advokat.
Ipak, u susretu s Beogradom kao velikim gradom i njegovim raskošnim umjetničkim i medijskim životom, Petrović sa Pravnog fakulteta prelazi na Filološki, gdje će i diplomirati na grupi za jugoslovensku književnost i srpski jezik. Već kao dvadesetčetvorogodišnjak objavljuje pjesnički prvenac, zapaženu knjigu pod naslovom „Moć govora“, a tri godine kasnije stiže još jedna sjajna knjiga – „Gradilište“. Četiri godine poslije, objavljuje zbirku pjesama u čijem naslovu je možda i najslavniji njegov stih, knjigu poezije koja je u manje od dvije godine imala dva izdanja, knjigu sa nezaboravnim stihovima:
O prokleta da si ulico rige od fere
i proklet da je čas ljubavi nagle
posle kog te milicajci kao zvere
uginulo
odnose iz gradskog blata
kroz užasne
svetske magle
Taj stih, dakle, stih koji je i naslov knjige, „O prokleta da si ulico rige od fere“ jedna je od onih verbalnih šifri koju prepoznaje skoro svaki pismen govornik srpskog jezika, čak i kad ne zna ko je autor fraze i šta ta fraza tačno predstavlja. Da je pjesnik mogao da dobiji poslovični dinar svaki put kad bi se prolaznik sjetio tog stiha prolazeći istoimenom beogradskom ulicom – obogatio bi se. Skoro da bi se moglo reći da se ulica ne zove po grčkom revolucionaru nego po stihu Branislava Petrovića.
Nije Branislav Petrović, međutim, bio samo omiljen i slavan pjesnik. Bio je i vrhunski novinski autor, kao i urednik u izdavaštvu. Bio je u tom smislu paradigma onog boemskog arhetipa o novinaru i piscu karakterističnog za Beograd tog vremena. Kad je Miodrag Raičević, godinama poslije Petrovićeve smrti, prikupio i uredio dio iz kolumnističkog i feljtonističkog opusa Branislava Petrovića i objavio to u formi knjige pod naslovom „Ne ubiti pticu drozda“ u izdanju beogradskog Službenog glasnika, to je bio istinski književni događaj. O knjizi se mnogo govorilo, dijelovi su se citirali i prepričavali, knjigu su mnogi kupovali i sebi i dragim osobama. Najljepše je o njoj pisao Sinan Gudžević, a ovdje ćemo citirati fragment koji opisuje poziciju i ulogu Petrovićevu u javnom i književnom životu Beograda od kraja šezdesetih godina dvadesetog vijeka pa nadalje: „Ovom se knjigom presudno upotpunjuje slika o liku i djelu pjesnika, to jest Branislava Brane Petrovića. Brana je bilo njegovo ime za usmenu upotrebu, a Branislav za pismenu. Brana je čitavih četrdeset godina bio za beogradsku kulturu i kafanski život ono što je za brazilski život bio igrač fudbala Garinča: narodna radost. Brana je bio razlog za put u Beograd mnogom i darovitom i jurodivom pjesniku, stihoklepcu ili zvjezdoznancu iz čitave Jugoslavije. Bilo je dosta takvih koji su i jedno sjedenje u kafani blizu Branina stola smatrali diplomom o položenom majstorskom ispitu. O stvarnim i izmišljenim druženjima s Branom mogla bi se sastaviti oveća antologija svjedočenja i pripovijedanja. Njegova razgovorljivost i jedinstvena lucidnost učinili su ga istinskom mitskom ličnošću.“
Ipak, primarno pjesnik, Petrović je i poslije legendarne knjige „O prokleta da si ulico rige od fere“ nastavio da objavljuje tražene i omiljene zbirke poezije. Od 1973. do 1990. objavio ih je šest, uključujući i „Izabrane pesme“ u izdanju Srpske književne zadruge. Za svoju poeziju dobio je mnogo značajnih nagrada, između ostalog „Isidoru Sekulić“, „Branka Miljkovića“, te „Zmaja“. Umro je 25. septembra 2002. Prošlo je otada, dakle, više od dvadeset godina. Ipak, kao pisac Branislav Petrović je življi, kako se to kaže, od mnogih koji i dalje dišu. Objavljuju se nova izdanja njegovih starih knjiga, objavljuje se i prva izdanja knjiga iz zaostavštine, pjesme mu se čitaju i citiraju, anegdote o njegovom životu i njegovim kafanskim replikama prepričavaju se na sav glas. Kako to često biva kod ljudi njegovog životnog stila, kao da su počeli više da ga cijene kao autora, sada kad ga više nema. Po njemu je prozvana i osnovna škola u Slatini kod Čačka. Lijep omaž Petroviću napravila je nedavno i novinarka Jovana Milovančević u emisiji „Oko“ Radio-televizije Srbije.
