U jednom već davnom intervjuu Rajka Grlića, ovaj režiser kaže da je jedna od komparativnih prednosti socijalističke Jugoslavije za umjetnike bila u tome što vrhuške republičkih partija nisu previše marile za personalne animozitete svojih kolega iz drugih republičkih centara. Bilo je tako umjetnika koji su zavičajem i inspiracijom bivali prvenstveno vezani za jedan republički glavni grad, u drugom bi pak živjeli i radili, a treći bi im bio najvažniji kad je riječ o „logistici“ i produkciji. U zavičaju bi se zavadili s političkim „kapitalcima“, ali to im u ovim drugim centrima nije pravilo prave probleme. Dobra ilustracija ovog fenomena su „lik i djelo“ Momčila Mome Kapora.

Momo Kapor se rodio u Sarajevu 1937. od oca Gojka i majke Bojane (rođene Velimirović). Kad su mu bile samo četiri godine, nacistička Njemačka napada Kraljevinu Jugoslaviju. Otac mu je bio rezervni oficir i zarobljen je poslije okupacije, pa je cijeli rat proveo u zarobljeničkom logoru u Nirnbergu. 13. aprila 1941, tokom njemačkog bombardovanja Sarajeva, jedna bomba pogađa kuću Kapora gdje ginu i majka i baka četvorogodišnjeg Mome, a jedino dječak ostaje živ. Majka ga je zaštitila svojim tijelom i to je za njega do kraja života ostalo ključno formativno iskustvo. Do kraja rata, za dječaka Momu brine se u Sarajevu sestra njegove bake, a nakon kraja rata, kad mu otac izlazi iz zarobljeničkog logora, on dolazi po njega u Sarajevo i vodi ga u Beograd. Već u ranim pubertetskim godinama, mladi Kapor iskazuje veliki talenat i za književnost i za slikarstvo. Kad dođe vrijeme za studije, on ipak upisuje likovnu akademiju na kojoj 1961. diplomira u klasi Nedeljka Gvozdenovića. Negdje u to vrijeme upoznao je izvjesnu Anu (on, budući autor knjige „Beleške jedne Ane“) koja će mu postati supruga i majka njegovih ćerki Ane (1964) i Jelene (1968).

U onomad najtiražnijem listu Bazar Kaporova kolumna „Beleške jedne Ane“ postaje u pravom smislu kultna. Knjiga sabranih kolumni postaje pravi jugoslovenski hit. Urednik koji je zamislio biblioteku po imenu „Hit“ prepoznaju u Kaporu budući zaštitni znak svoje edicije. Preko Zlatka Crnkovića Momo Kapor je postao zagrebački hitmejker. U jedva desetak godina, od ranih sedamdesetih do ranih osamdesetih, niže se cijela niska bestselera: „I druge priče“, „Foliranti“, „Beleške jedne Ane“, „Provincijalac“, „Ada“, „Zoe“, „Od sedam do tri“, „Una“. To su bile knjige čitane i voljene, onomad često kritikovane kao „populističke“, mada su neki kritičari (prvenstveno Igor Mandić) odmah prepoznali njihovu estetsku vrijednost. Iz današnje perspektive, kao naročito dobar roman nameću se „Foliranti“, u kojem se osim dirljive priče o odrastanju, muškom prijateljstvu, prvim ljubavima, provlači i kulturološki interesantan narativ o narastanju filmske industrije u ondašnjoj Jugoslaviji. Nije se Momo Kapor slučajno bavio filmskim (lajt)motivima. I film je bio dio njegovog umjetničkog svijeta. Kao scenarista je učestvovao u brojnim ostvarenjima: „Bademi s onu stranu smrti“, „Valter brani Sarajevo“, „Džoli džokej“, „Kraj vikenda“. Bio je neobično blizak sa Zukom Džumhurom, još jednim slikarom i piscem, što je uticalo na njegov rad i u slikarstvu i u književnosti. Imao je problema sa partijskim strukturama prvenstveno u Bosni i Hercegovini, a nakon jednog putovanja u Ameriku i Kanadu i objavljivanja reportaže o srpskoj emigraciji tamo, počele su i optužbe za srpski nacionalizam. Ipak, sve do raspada Jugoslavije Kapor je često boravio u Hrvatskoj, naročito u Zagrebu i Dubrovniku i imao široku publiku poštovalaca i čitalaca.

Kad je počeo rat, otvoreno zauzima srpsko stanovište, zbog čega su ga zamrzili brojni bivši prijatelji. Otvoreno ga je branio možda jedino Igor Mandić. Najviše su ga napadali zbog tekstova i romana u kojima je bivao otrovan prema svom rodnom gradu koji se u to vrijeme nalazio pod opsadom. U jednom intervjuu je na pitanje o „kontroverznosti“ svog književnog „angažmana“ u devedesetim rekao: Šta je trebalo da radim? Da pišem o krizi identiteta intelektualca izgubljenog u lavirintima psihoanalize? Nije potrebno biti psihoanalitičar da bi se zaključilo da Kapor posredno govori o vlastitoj krizi identiteta, o sebi samome izgubljenom u lavirintima nacionalizma i politike. Nije Momo Kapor mrzio Sarajevo nekom autentičnom bernhardovskom mržnjom, on je u Sarajevu vidio neprijateljsko uporište, a prema svom „izgubljenom gradu“ je čak sačuvao i ganutljivost. I u tom zloglasnom „Poslednjem letu za Sarajevo“, on na jednom mjestu kaže nešto nježno i ganutljivo, nešto što se, po svoj prilici, može primijeniti i na njega samog: „Znao je, ma gde živeo, uvek će mu nedostajati kolevka grada u kotlini gde se tačno ne raspoznaje na kom mestu prestaju svetla strmih mahala što se penju uz brda, a gde započinju zvezde.“

Kad je rat završio, veliki dio njegove strane publike ga je zaboravio, a novu publiku nije lako sticao. Ipak, i dalje je imao laku ruku. I knjige njegove i novinski tekstovi, naročito kolumne u Ninu su se čitale. Umro je trećeg marta, trećeg dana trećeg mjeseca u godini, 2010. Sahrana mu je bila velika, skupio se tu, kako se to kaže, „cijeli Beograd“. Uspomenu na njega čuva, između ostalog, nagrada nazvana njegovim imenom, a koja se dodjeljuje i piscima i slikarima, parne godine jednim, neparne drugim, baš u skladu sa Kaporovim talentima.