Jugoslavenskom kralju Aleksandru mnogi su savjetovali da ne ide na taj put u Francusku. Međunarodna situacija u Evropi bila je sve gora. U Njemačkoj i Italiji na vlasti su bili nacistički odnosno fašistički režimi, a unutarnjih neprijatelja bilo je sve više. Na domaćoj sceni jedni su kralja Aleksandra mrzili zato što su tvrdili da je on previše Srbin, drugi zato što su vjerovali da je on premalo Srbin. Treći su ga prezirali zato što se predstavljao kao Jugoslaven, a četvrti zato što je bio kralj. Zbog svega toga, bilo je mnogo kandidata koji su željeli eliminirati ovakvoga kralja. Odlazak u jesen 1934. godine u Francusku bilo je putovanje visokog rizika. Do tih pucnjeva u Marseju, 9. oktobra 1934. godine bila su na kralja Aleksandra izvršena još tri atentata. Prvi put na Solunskom frontu 1916. godine na njega je pucao pripadnik srpske ultra nacionalističke organizacije „Crna ruka – Ujedinjenje ili smrt“, Rade Malobabić, ali je promašio. Drugi pokušaj atentata bilo je djelo komunističke partije Jugoslavije, 1921. godine, kada je na Aleksandrov automobil bacio bombu komunist Spasoje Stejić s drugog kata Ministarstva građevine u Beogradu. Bomba je okrznula električni stup, eksplodirala u zraku i ranila desetak prolaznika. Treći put je to bilo prilikom kraljeve posjete Zagrebu, u decembru 1933. kada su pripadnici ilegalne ustaške organizacije planirali ubistvo kralja ali ih je prije samog atentata razotkrila jugoslavenska tajna policija.
U Jugoslaviji su se tada, što se tiče krajnje tegobnih međunacionalnih odnosa, izdvajale dvije organizacije s radikalnim ciljevima nasilnog razbijanja Jugoslavije i stvaranja vlastitih država. Bile su to ustaše s idejom stvaranja nezavisne države Hrvatske i VMRO, s ciljem pripojenja Makedonije Bugarskoj. Upravo ove dvije organizacije pripremile su atentat u Marseju. Što se tiče VMRO-a, oni su u Makedoniji neprestano izvodili nasilne akcije protiv jugoslavenske kraljevske administracije, uz puno mrtvih s jedne i druge strane. Što se tiče ustaša, nulta točka atentata u Marseju, kaže beogradski historičar Milan Bogojević, bilo je ubistvo predstavnika Hrvatske seljačke stranke, na čelu sa Stjepanom Radićem u skupštini Jugoslavije u ljeto 1928. godine, kao i uvođenje šestojanuarske diktature u Jugoslaviji 1929. godine.
Neposredno nakon tog atentata u skupštini Ante Pavelić stvara ustašku organizaciju i odlazi u Bugarsku i sa šefom VMRO-a Vančom Mihajlovim potpisuje tzv. Sofijsku deklaraciju o zajedničkom djelovanju. Dok je ratni razarač „Dubrovnik“ s kraljem Aleksandrom plovio prema Francuskoj, jugoslavenska tajna služba je dojavila kralju da se u Marseju nešto sprema. Kralj je odgovorio: „Sada je za to isuviše kasno. Moramo se držati programa.“
Na toj Aveniji Kanabier bilo je tog 9. oktobra 1934. puno naroda i svirala se Marseljeza, kada je njome prolazila svečana povorka automobila, s kraljem Aleksandrom, francuskim domaćinima i pratnjom. Onda je iz mase izletio jedan čovjek s buketom cvijeća, vičući na francuskom: „Živio kralj!“ Bio je to atentator Vlado Georgijev Kerin, pripadnik VMRO-a, s nadimkom Černozemski. Popeo se na papučicu automobila i iz pištolja ispalio čitavih deset metaka, od kojih su četiri pogodila kralja Aleksandra. Kralj je vrlo brzo preminuo od zadobivenih rana, ali i francuski ministar vanjskih poslova Luj Bartu, koji je bio u istom automobilu. Atentatora je na licu mjesta ubila francuska policija, a ustaški pomagači Mijo Kralj, Ivan Rajić i Zvonimir Pospišil bili su uhvaćeni i osuđeni na dugogodišnje kazne zatvora.
Poslije ovog atentata srpski ugledni pravnik Slobodan Jovanović izjavio je da se „izgleda posle ovog jadnog događaja treba svega bojati“. Pucnji u Marseju značili su početak kraja stabilnosti međuratne Evrope i prvu najavu novog velikog rata. Što se tiče kralja Aleksandra, on nije stradao zato što je bio bogzna kako okrutan vladar. Bilo je i puno gorih od njega. Njemu je, kao „kralju oslobodiocu“, najznačajniji hrvatski kipar Ivan Meštrović, koji mu je bio i osobni prijatelj, napravio mauzolej usred Zagreba, kasnije popularno nazvan „džamija“. On sam je svojim sinovima dao imena Andrej, Tomislav i Petar i bio je uvjereni Jugoslaven, što mu i srpski i hrvatski nacionalisti nisu oprostili. Kralj Aleksandar je ubijen u Marseju ponajprije zato jer je bio pobornik ideje sveslavenskog ujedinjenja, koja je kroz desetljeća gloženja jednih, drugih i trećih, pojela samu sebe.
