Baš poput fenomena zvanog Toma Zdravković, i nedavno snimljen film inspirisan njegovom životnom pričom premašuje sve okvire popularnosti i probija sve rekorde. Postao je glavna tema ove jeseni ne samo u filmskim krugovima, već i mnogo šire. Što i nije tako uobičajeno za film koji ne tematizuje nacionalnu istoriju i koji ne otvara prostor za vanfilmske rasprave. Nakon samo tri nedelje prikazivanja u Srbiji ga je pogledalo više od pola miliona gledalaca, a oborio je i rekord gledanosti za prvih nedelju dana prikazivanja, kao i rekord broja gledalaca u jednom danu. U vremenu pandemije, ove brojke svakako imaju još veću težinu.

Nije teško odgonetnuti tajne ovolike popularnosti. Muzika Tome Zdravkovića ima nečeg čarobnog i neobjašnjivog što uvelike prevazilazi žanrovske okvire. Njegov boemski život ima nečeg buntovničkog, snagu privlačnosti. Kao da pruža iluziju malom čoveku da je silina emocija dovoljna da se bude velikim. Među poštovaocima Tomine muzike našlo se mnogo onih koji nisu uobičajeni ljubitelji žanra. Tomino prijateljevanje sa umetnicima poput Zorana Radmilovića ili pesnika Miroslava Antića kao da je tom divljenju dodalo još jednu dozu legitimnosti. Mnogi od onih koji se deklarativno gnušaju elitizma, upravo za tim prijateljevanjem kao argumentom za dokazivanje Tomine veličine i danas posežu. Sam Toma Zdravković pojavljivao se ili glumio u serijama i filmovima: “Doktorka na selu”, “Balkan ekspres”, “Bolji život” i “Bolje od bekstva”, što je takođe jedna od biografskih crtica koju često navode oni kojima je potrebna opipljiva potvrda da “nije bio običan narodnjak”. U svakom slučaju, silina i snaga Tomine pesme ima nečeg čarobnog i neobjašnjivog. Može se do detalja raščlaniti, a opet bi joj nedostajao glavni sastojak da bi se mogla definisati. I upravo u toj snazi leži glavni izvor privlačnosti svake, pa i filmske priče o Tomi. Tu je i privlačnost antijunaka u liku tužnog pijanca, nepopravljivog boema koji je obeležio jedno vreme u kojem nije bio snađen i u potpunosti uklopljen. Uz sve to, tu je i potpis Dragana Bjelogrlića kao reditelja koji u svojevrsnom smislu brendira sve naslove kojih se primi. Prema podacima Filmskog centra Srbije, od tri najgledanija bioskopska ostvarenja u čitavoj prethodnoj deceniji, dva je režirao upravo on: “Montevideo, Bog te video!” i “Montevideo, vidimo se!”. Veliko poverenje publike stekao je i zahvaljujući televizijskim serijama koje je režirao ili za koje je pisao scenarije: “Vratiće se rode” i “Senke nad Balkanom”.

Čitava filmska ekipa okupljena oko “Tome” proverena je i obećavajuća. Scenario za film su napisali Nikola Pejaković i Zoran Lisinac (uz koscenariste Dragana Bjelogrlića i Maju Todorović, kao i više saradnika), a producirali su ga Dragan Bjelogrlić i Željko Joksimović. Uspone i padove jednog od najpoznatijih pevača bivše Jugoslavije uverljivo su izneli glumci Milan Marić, Tamara Dragičević, Petar Benčina, Paulina Manov, Andrija Kuzmanović, Sanja Marković… Iako ovaj film mnogi predstavljaju kao biografsko ostvarenje, autori su se u najavi ogradili rekavši da nije ni biografski, ni dokumentarni. A upravo u toj autorskoj nadogradnji ispostavilo se da leži ogromna snaga. Najupečatljivija scena u filmu, proizišla iz pera sjajnog Nikole Pejakovića, kreacija je koja nije imala utemeljenje u biografiji protagoniste, već se nadovezala na stihove jedne od njegovih pesama naslovljenih ženskim imenom – Ljiljana.

Uz sve superlative koji se vezuju za ovaj film i koji potvrđuju da se radi o produkcijski, zanatski odlično obavljenom poslu, ima i onoga što je moglo da bude izbegnuto. Recimo kada je u pitanju trajanje samog filma, koje dosta razvodnjava čitavu priču. Ili maska glavnog glumca koja svojom predimenzionalnošću ometa svakog ozbiljnog gledaoca. Ili čak takva glumačka podela u kojoj su jedine obnažene scene dopale baš glumicu koja je bila u centru seks skandala… Pa čak i apeli producenata nakon što je procurila piratska verzija filma da publika emociju koju film nosi može doživeti samo na velikom platnu. Istina je, ali apel na publiku da film ne gleda ilegalno i da poseti bioskopske dvorane bio bi legitiman i bez nepotrebnog licemerja. Jer niko nije uhapšen zbog propuštene prilike da doživi emocije koje film nosi, već zbog udara na budžet…

Srpska kinematografija je ovim filmom, bez obzira na sve propuste, još jednom pokazala svoje zamašne mogućnosti. Pokazala je kapacitete da mobiliše narodne mase, da okupi vrhunsku ekipu filmskih radnika, i to oko teme koju nepogrešivo ume da prepozna kao vrednu eksploatacije. A ono što je najzanimljivije, krajnje komercijalnim filmom komercionalizovana je najnepopularnija tema današnjice – tuga. U vremenu kada je osmeh postao imperativ, kada se sve u njega pakuje i kada nas agresivno obasipa sa svih mogućih strana, kada je postalo gotovo nepristojno ne biti nasmejan i naizgled srećan, najgledaniji film je onaj o – tužnom čoveku.