Mihajlov je u zatvoru bio dva puta: najprije tri i po godine, a poslije novog suđenja još tri godine i dva mjeseca. Poslije robije, emigirirao je u SAD. Tamo je živio do 2001. Zatim se vratio u Beograd gdje je živio do smrti, do 2010. godine. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na beogradskom Novom groblju

Iako poeziju nije potpisivao imenom Dušan, u njenim valerima ima velikog uticaja srpske kulture, te srpskog jezika i tradicije. Tako će ostati tokom cijelog njegovog života. Nakon što je dva puta bio finalista izbora za Pulicerovu nagradu, 1990. napokon i osvaja to prestižno priznanje

U kazalištu je odigrao samo jednu glavnu ulogu, no baš ga je ona u najvećoj mjeri proslavila. Riječ je o monodrami „Moljac“ čiji je glavni protagonist Ljuba Moljac, samoproglašeni nogometni reprezentativac i patološki lažac. Ova je uloga među publikom bila toliko omiljena da je Miodrag Andrić ubrzo postao prepoznatljiv isključivo pod imenom Ljuba Moljac, koje je i sam objeručke prihvatio

Kružna osnova kape u crnoj boji simbolizira tugu i žaljenje nad srpskim gubicima u Kosovskom boju na Vidovdan 1389. godine. Gornji dio kape uvijek je crvene boje koja simbolizira krv prolivenu u borbi za očuvanje časti, slobode, vjere, zavičaja… Devet dugih pletenih resa od crne svile, kićanki, koje se nalaze s pozadinske strane kape povezuju se sa simbolikom devetorice Jugovića, a duljina kićanki iskazuje duljinu puta koji su Srbi morali prevaliti od Kosova do Like bježeći pred osmanlijskom opasnošću

„Sa svojih buntovnih levičarskih pozicija u duhu boljševizma, i još više anarhizma, pod udarom njegove bespoštedne kritike našli su se i crkva i monarhističko uređenje, malograđanski duh i udvorički mentalitet, hrvatska aspiracija ka izlasku iz Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, zastareli repertoari pozorišta, koncerata i bioskopa, izložbe bez novih likovnih rešenja, književnost i poezija u starom ključu, časopisi bez jasne koncepcije, nagrade bez pravih kriterijuma, domaći neuspeli nastupi na međunarodnoj sceni…“, kazao je o svom djelovanju sam Micić

Prve situacije u kojima je policija u svakom jugoslovenskom gradu bila u najvišem stepenu pripravnosti događale su se kad bi dolazio Vlado Pravdić, klavijaturista Bijelog dugmeta. To je zanimljivo: devojčice su najpre otkrile njega, pa tek onda Bregovića i ostale

Boks mu je donio mnogo, a odnio zdravlje. Nakon završetka karijere ostao je u svojoj Banjaluci, imao je stan, kafić u koji su zalazili lokalni mangupi i dripci, počesto samo da bi se s njim potukli. Pisao je i pjesme, potpuno neuobičajeno za jednog boksera

U vremenu kad se iz pojedinih krugova pokušava iskopati nepremostiv jaz između srpskog i crnogorskog identiteta, Mihailo Lalić je paradigma pisca koji je nesporno pripadao i pripada srpskoj književnosti i jeziku, a zavičajno i tematski je neraskidivo vezan za Crnu Goru. Aforistički rečeno, Lalić nije bio ništa manji Srbin, zato što je bio Crnogorac. I najveći dio života proveo je između Beograda i Herceg Novog

Centar za antiratnu akciju u Beogradu pozvao je početkom 1992. rok muzičare da pomognu u antiratnoj kampanji. Iz toga je nastala pesma „Slušaj ‘vamo’“ i bend Rimtutituki. Ali sve je izgledalo kao privatan telegram ortacima iz republika „s druge strane“: „Evo, nas se ovaj rat ne tiče.“ Naročito je otužno zvučala teza da je za rat kriva narodna muzika

U jedva desetak godina, od ranih sedamdesetih do ranih osamdesetih, Momo Kapor niže cijelu nisku bestselera: „I druge priče“, „Foliranti“, „Beleške jedne Ane“, „Provincijalac“, „Ada“, „Zoe“, „Od sedam do tri“, „Una“. To su bile knjige čitane i voljene, onomad često kritikovane kao „populističke“, mada su neki kritičari (prvenstveno Igor Mandić) odmah prepoznali njihovu estetsku vrijednost