„Srbi su nedavno izvršili svoje herojsko povlačenje pred nemačkim osvajačima, i ja sam želeo da dobijem od njega izveštaj iz prve ruke o ovom povlačenju, ali on je samo želeo da izloži svoju doktrinu da je broj tačaka u prostoru konačan i da se može proceniti razmatranjima izvedenim iz teorije brojeva“, zapisao je slavni engleski filozof Bertrand Rasel sjećajući se susreta sa Petronijevićem, koji je bio učesnik albanske golgote srpskog naroda 1915.

Knjiga je doživjela veliki uspjeh u ondašnjoj Jugoslaviji, i kod kritike i kod publike, ali je takođe privukla i ogromnu pažnju kod inostranih izdavača. U prevodima na brojne velike jezike, „Hazarski rečnik“ je dobivao hvalospjevne recenzije i inspirativne interpretacije.
Ipak, sa početkom ratnog raspada Jugoslavije, Pavićeva recepcija na Zapadu se mijenja

Mihajlov je u zatvoru bio dva puta: najprije tri i po godine, a poslije novog suđenja još tri godine i dva mjeseca. Poslije robije, emigirirao je u SAD. Tamo je živio do 2001. Zatim se vratio u Beograd gdje je živio do smrti, do 2010. godine. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na beogradskom Novom groblju

Iako poeziju nije potpisivao imenom Dušan, u njenim valerima ima velikog uticaja srpske kulture, te srpskog jezika i tradicije. Tako će ostati tokom cijelog njegovog života. Nakon što je dva puta bio finalista izbora za Pulicerovu nagradu, 1990. napokon i osvaja to prestižno priznanje

„Sa svojih buntovnih levičarskih pozicija u duhu boljševizma, i još više anarhizma, pod udarom njegove bespoštedne kritike našli su se i crkva i monarhističko uređenje, malograđanski duh i udvorički mentalitet, hrvatska aspiracija ka izlasku iz Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, zastareli repertoari pozorišta, koncerata i bioskopa, izložbe bez novih likovnih rešenja, književnost i poezija u starom ključu, časopisi bez jasne koncepcije, nagrade bez pravih kriterijuma, domaći neuspeli nastupi na međunarodnoj sceni…“, kazao je o svom djelovanju sam Micić

U vremenu kad se iz pojedinih krugova pokušava iskopati nepremostiv jaz između srpskog i crnogorskog identiteta, Mihailo Lalić je paradigma pisca koji je nesporno pripadao i pripada srpskoj književnosti i jeziku, a zavičajno i tematski je neraskidivo vezan za Crnu Goru. Aforistički rečeno, Lalić nije bio ništa manji Srbin, zato što je bio Crnogorac. I najveći dio života proveo je između Beograda i Herceg Novog

U jedva desetak godina, od ranih sedamdesetih do ranih osamdesetih, Momo Kapor niže cijelu nisku bestselera: „I druge priče“, „Foliranti“, „Beleške jedne Ane“, „Provincijalac“, „Ada“, „Zoe“, „Od sedam do tri“, „Una“. To su bile knjige čitane i voljene, onomad često kritikovane kao „populističke“, mada su neki kritičari (prvenstveno Igor Mandić) odmah prepoznali njihovu estetsku vrijednost

Prije nepunih deset godina, o sedamdesetoj godišnjici oslobođenja Beograda, dotadašnja Zagrebačka ulica u Beogradu dobila je ime po Koči Popoviću. Međutim, njemu, po svoj prilici, ne bi bilo drago da njegov rodni Beograd ostane bez ulice koja se zove po gradu Zagrebu, koliko god da već dugo u Zagrebu nema ni ulice koja se zove po Beogradu, kao skoro niti jedne koja bi po bilo čemu „prizivala“ Beograd